Gereden : 174 mijl, waarvan 42 mijl dirtroad
Pueblo Bonito Overlook Trail : 2,5 mijl
Drie korte trails : 1,6 mijl

Wij houden wel van lange autoritten. Dus we vonden het absoluut niet erg dat het een flink eind rijden is van Farmington naar Chaco Culture, het park waar je oude indianenwoningen kan bezichtigen. Eerst reden we een stukje naar het oosten, en daarna ging het via Highway 550 verder naar het zuiden. Bekend terrein, want gisteren waren we ook al via deze weg naar Ah-Shi-Sle-Pah gereden. Op gegeven moment zagen we rechts van ons, ergens boven de enorme vlakte die tussen State Route 371 en Highway 550 ingeklemd zit, een vreemde lichtbruine waas hangen. Laag boven de grond, en vele, vele kilometers lang. Natuurlijk waren we best nieuwsgierig waar die waas vandaan kwam… was het rook…. stond er ergens iets in brand? Ik verwachtte misschien wel ergens een vuurhaard te zien, maar nee hoor, we konden de oorzaak niet ontdekken. Daarginds, 20 of 25 mijl verderop, moest ergens Bisti Badlands liggen. Pfff, hadden wij even geluk dat die walm er niet had gehangen toen wij daar eergisteren rondliepen!

Toen we de highway verlieten en in weste-lijke richting verder reden, was de vreemde walm gelukkig niet meer te zien. Acht mijl na de afslag hield de verharde weg op, en moesten we verder via een dirtroad. De kwaliteit van het wegoppervlak viel best wel tegen, we hadden op weg naar een door de National Park Service beheerde bestemming een goed onderhouden zandweg verwacht, maar nee hoor, er zaten flink wat kuilen en gaten en hier en daar was het ook flink zanderig. “’t Zal vast niet druk zijn in het park”, zo dachten we, “zo’n hobbelige weg schrikt vast wel veel mensen af!” Tja, hadden we alweer fout gedacht, want toen we het park binnenreden zagen we dat we absoluut niet de eerste bezoekers waren vandaag, er stonden al heel wat auto’s (ook gewone personenauto’s!) bij het Visitor Center geparkeerd.

We hadden twee din-gen gepland in het park. Natuurlijk wilden we de ruïnes gaan bekijken, dat spreekt voor zich, en we wilden ook de Pueblo Bonito Overlook Trail gaan lopen. Even flink klimmen, en dan vanaf ons hoge uitkijkpunt de ruïnes van bovenaf bekijken. Omdat het een erg warme dag dreigde te gaan worden, de temperatuur was al behoorlijk aan het oplopen, besloten we om dit klimwerk maar als eerste te gaan doen. Het eerste deel van de trail was heel eenvoudig, we liepen daar over een vlak, breed pad. Opeens zagen we vlak voor ons iets van links naar rechts over het pad heen kronkelen…. het duurde even een seconde voordat het tot ons doordrong dat dit dan toch echt de allereerste levende slang was die we zomaar tijdens een van onze hikes tegenkwamen. Geweldig toch! We waren helemaal happy…. dit was iets waarop we al een hele tijd hadden gehoopt. Natuurlijk moest dit moment wel worden vastgelegd, we hadden allebei een fototoestel om onze nek hangen dus we kwamen meteen in actie. Tja…. de slang bleek toch iets sneller te zijn dan wij…. Op het moment dat wij onze eerste foto’s konden nemen was het beest al de met lage struiken begroeide berm ingeglibberd. Eén keer staat ie maar op de foto, slechts half zichtbaar vanwege de struiken. Jammer dat we geen goede foto hebben kunnen maken, maar wel super om dit beest hier zomaar van dichtbij te kunnen zien. Natuurlijk hebben we ’s avonds op internet nog even geprobeerd te achterhalen wat voor soort slang het was; afgaande op de afbeeldingen gaan we er van uit dat het een Bullsnake moet zijn geweest. Niet giftig, ook weer mooi om te weten.

Via het vlakke pad bereikten we Kin Kletso, een rechthoekige, 900 jaar oude pueblo die bestaat uit 55 kamers en 5 kiva’s. Direct naast Kin Kletso begon het serieuze deel van onze hike, we moesten hier via een uit grote rotsblokken bestaand pad ruim 80 meter naar boven klimmen. Eenmaal boven hadden we eerst een erg mooi zicht over Kin Kletso, en een heel stuk verder ook over de grootste pueblo in het park: Pueblo Bonito. We konden zo heel goed zien welke vorm de pueblo heeft, half rond, met in het midden een grote open ruimte waarin enkele kiva’s liggen. Nadat we een tijdje hadden rondgelopen op de top van de klif werd het tijd voor de terugweg…. De afdaling via het rotsblokkenpad was zwaarder dan de klim omhoog: we moesten goed uitkijken waar we onze voeten neerzetten, de hitte begon z’n tol te eisen, en ik merkte ook dat ik eigenlijk veel te weinig had gegeten voordat we aan deze hike waren begonnen. Gelukkig had ik een paar mueslirepen in mijn heuptas zitten, zodat ik het weeïge gevoel in m’n buik een beetje kon wegnemen. Toen we bij de auto terugkwamen voelde ik me nog steeds een beetje wiebelig… we besloten daarom om eerst maar eens uitgebreid te gaan picknicken voordat we de ruïnes zouden gaan bezoeken. Gelukkig hadden we bij het Visitor Center al een stel mooie overdekte picknickplaatsen gezien.

Na een flinke pauze en met een wat beter gevulde maag kon ik er weer tegen. Het leek ons wat te veel van het goede om alle ruïnes te gaan bekijken, we beperkten ons dus tot de sites die volgens het boek Photographing the SouthWest het meest de moeite waard waren. Als eerste reden we naar Chetro Ketl. Met 500 kamers en 12 kiva’s een heel stuk groter dan Kin Kletso. Chetro Ketl is gebouwd tussen de jaren 945 en 1090, het is toch wel verbazingwekkend om te zien waar de mensen destijds al toe in staat waren. Helaas mochten we de pueblo nergens binnengaan, we konden er alleen omheen lopen. Aan de achterzijde liepen we langs een hoge, lange muur met veel kleine raamopeningen; dit gedeelte van de pueblo was oorspronkelijk maar liefst vijf verdiepingen hoog.

Weet je wat niet zo slim is? Om te denken dat je zo’n korte hike wel even zonder water kan doen. We waren naar Chetro Ketl gelopen in de veronderstelling dat we snel weer terug zouden zijn bij de auto, we hadden dus geen water meegenomen. Maar toen we de ruïne hadden bekeken zagen we dat we – om bij de volgende pueblo te komen – niet eerst naar de parkeerplaats terug hoefden. We konden via een veel korter pad rechtstreeks naar Pueblo Bonito lopen. Dilemma: lopen we via het lange pad door de brandende zon zodat we onderweg ons water uit de koelbox kunnen halen, of kiezen we voor de korte maar meer dorstige route? Het werd uiteindelijk de korte route, vooral omdat we dan direct langs een rotswand met petroglyphs zouden komen.

De petroglyphs stelden niet veel voor, die hadden we gerust over kunnen slaan. Gelukkig maakte het bezoek aan Pueblo Bonito alles weer helemaal goed, bij deze grote pueblo mochten we wel tussen de muren doordwalen en dat was echt een geweldige ervaring. En wat was het heerlijk koel daarbinnen, ondanks dat er geen daken meer zijn kreeg de hitte geen kans tussen deze muren. We wisten al dat er in Pueblo Bonito een heel fotogeniek plekje te vinden moest zijn: Four Doors wordt dat genoemd. We hoefden er niet eens naar te zoeken, we kwamen de vier deuropeningen vanzelf tegen. En zoals we al hadden verwacht was het echt leuk om te proberen dit zo netjes mogelijk op de foto te krijgen. Even later liepen we weer terug naar de parkeerplaats….. geloof me, ik weet nu dat er niets zo overheerlijk is als een flesje ijskoud water….

Gereden : 266 mijl, waarvan 57 mijl dirtroad

De mensen van the Weather Channel hadden ons ingefluisterd dat er vandaag niet gelopen zou gaan worden: er werden nog hogere temperaturen voorspeld dan die waar we gisteren in Chaco Culture mee te maken hadden. We hadden een lange trail in Natural Bridges National Monument gepland, maar die werd dus resoluut van ons lijstje geschrapt. In de plaats daarvan besloten we er een lekker relaxt dagje autorijden van te gaan maken. Nog een keer door de Valley of the Gods rijden sprak ons wel aan, en we wilden ook de voor ons nieuwe Johns Canyon Road gaan rijden.

Op het moment dat we Farmington uitreden zagen we weer zo’n zelfde walm boven de grond hangen als gisteren…. Met de grote electriciteitscentrale daarnaast was het ineens niet meer zo moeilijk om te bedenken waar die walm vandaan kwam! We lieten de stad en de luchtverontreiniging al snel achter ons, en via een aantal wat minder bekende achterafweggetjes reden we naar Utah. Niets spannends hoor, gewoon een paar stille, smalle, maar wel verharde wegen door het Navajo Indian Reservation.

Na een dikke twee uur rijden kwamen we weer op bekend terrein, we gingen via State Route 191 in westelijke richting. Nou… bekend…. om eerlijk te zijn herkenden we de omgeving helemaal niet. Terwijl we hier zes jaar geleden toch echt al eens eerder hadden gereden, samen met Rob en Melanie. Ik wist niet meer dat het hier zo ontzettend mooi was, vooral de roodbruine hanekam-achtige heuvelrug die we rechts van ons zagen vonden we geweldig. De afslag naar Valley of the Gods kwam zo langzaam aan dichterbij; ik zat op onze gedetailleerde landkaart te kijken of ik kon zien hoe ver het nog was, en Hans keek uiteraard op de weg. Zo ontdekten we precies tegelijkertijd dat er direct voorlangs de heuvelrug een weg zou moeten lopen…. Natuurlijk was het Hans, de meest avontuurlijke van ons tweeën, die meteen met het voorstel kwam: “Zullen we…”

En zo reden we dus even later niet zoals gepland door Valley of the Gods, maar over de onverharde San Juan County Route 235. Ook bekend als de Comb Wash Road, zo weet ik inmiddels. Op de kaart zag ik dat de weg vrij recht naar het noorden ging, en uitkwam op State Route 95. Een mijltje of twintig lang was ie, zo schatte ik. Het begin van de weg zag er perfect uit, een prima begaanbare zandweg. Hoe het verderop zou zijn, daarvan hadden we uiteraard geen idee. Als ’t slecht wordt, dan draaien we om, zo spraken we af. Al snel bereikten we een splitsing, we wilden dicht langs de heuvelrug blijven rijden en daarom hielden we rechts aan. Links van ons stroomde een beekje, daar rondom heen stonden veel mooie groene bomen. Hoewel het heus geen spectaculaire route was om te rijden, genoten we toch volop. We dachten eerst dat we hier moederziel alleen waren, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Hier en daar liepen koeien rond, en op gegeven moment zagen we een stel echte cowboys, compleet met leren cowboybroek, die daar aan het werk waren. Dit was zo compleet niet-toeristisch en zo heerlijk echt…. fantastisch vonden we het hier. We reden nog een ultrakort zijweggetje in dat eindigde bij een stel rotsblokken. Hans is daar nog een heel stuk omhoog geklommen… nou, hij liever dan ik in deze hitte. Ik werd ondertussen zodanig  belaagd door tientallen kleine en ontzettend vervelende vliegjes (vooral mijn oren vonden ze erg interessant!), dat ik maar even in de auto op hem ben blijven wachten. Op de lager gelegen rotsblokken had Hans een heel stel petroglyphs gevonden; die wilde ik natuurlijk ook wel even zien dus ging ik nog even de auto uit. Al wapperend, om de vliegjes een beetje bij mijn gezicht weg te houden, heb ik de petroglyphs bekeken. Ze waren maar klein, maar er zaten wel diverse heel duidelijke afbeeldingen bij. We vonden ze veel mooier dan de petroglyphs die we gisteren in Chaco Culture hadden gezien.

Kort voor het einde van de weg zagen we een plek waar we de auto onder de bomen konden parkeren, lekker in de schaduw. Terwijl we daar zaten te picknicken draaiden vanaf State Route 95 een stuk of zes auto’s, elk met een aanhanger erachter, onze dirtroad op. Ah, nog meer cowboys die koeien op gaan halen, zo dacht ik. Nou nee, heel erg cowboyachtig zagen de bestuurders er bij nader inzien toch niet uit, uit elke auto stapte een vrouw van een jaar of zestig. Een van hen sprak ons aan, ze vertelde dat ze uit Colorado kwam en dat ze hier samen haar vriendinnen kwam paardrijden. En of wij misschien wisten waar Mules Canyon lag? Nu herinnerde ik me dat ik die naam wel op mijn kaart had zien staan. De kaart was er gauw bijgepakt, en ik heb daar gezellig even samen met twee van de dames uit staan zoeken waar ze precies moesten zijn. Mules Canyon bleek inderdaad vlakbij te zijn, aan de andere kant van State Route 95. We kwamen even in de verleiding om zelf ook die weg eens in te rijden, maar dat hebben we uiteindelijk toch maar niet gedaan.

Via State Route 261 zijn we weer teruggegaan naar het zuiden. We kwamen nu wel heel dicht bij Muley Point, en natuurlijk konden we het niet laten om dit zijweggetje even mee te pikken. Drie jaar geleden had ik immers niet voluit van het prachtige uitzicht hier genoten, omdat ik toen – na een week waarin we continu van het ene hoogtepunt in het andere waren gevallen – gewoon even té vol zat om nog echts iets nieuws in me op te kunnen nemen. Deze keer stond ik er helemaal voor open om de grootsheid van deze plek tot me door te laten dringen…. maar helaas…. op een of andere manier krijg ik maar geen ‘klik’ met Muley Point. Het is hartstikke mooi hier, vrijwel nergens kan je zo ver rondom je heen kijken, maar toch voel ik hier niet het enthousiasme dat bij andere mooie plekken wel spontaan naar boven komt borrelen. Was het deze keer de loeiharde wind die de spelbreker was? Ik denk het wel, we waaiden zowat uit onze sokken en we konden dan ook niet even rustig om ons heenkijken. Foto’s maken heb ik al heel snel opgegeven, ook met een statief was het onmogelijk om de camera stil te houden. Wat ik wel erg leuk vond was dat we de Johns Canyon Road, waar we zo meteen zouden gaan rijden, diep beneden ons zagen liggen.

Het was ondertussen veel te laat geworden om de twee geplande ritten – Valley of the Gods en de Johns Canyon Road – allebei nog te kunnen doen. We moesten dus kiezen. Dat was een heel makkelijke keuze hoor, Valley of the Gods hadden we immers al twee keer gedaan en de Johns Canyon Road nog nooit. Al vonden we het toch allebei wel jammer om Valley of the Gods over te slaan. Je had ons moeten horen toen we de afslag voorbij reden….. ik weet niet wie van ons tweeën het meest zielig “ooooh” uitriep op dat moment…..

Een paar minuten later reden we Johns Canyon Road op. De onverharde weg gaat rechtstreeks naar de voet van de machtige rotsen, en daarna onderlangs om die rotsen heen. De weg was smal en bochtig, en ging dicht langs enkele afgronden af. Aan onze rechterhand hadden we de rotswand en links van ons lag de San Juan River. ’t Was nergens eng of moeilijk, zelfs de twee steile gedeeltes waren heel goed om te doen. Een keer moest ik de auto uit om een hek te openen en achter de auto weer te sluiten. En natuurlijk zijn we ook vaak uitgestapt om lekker om ons heen te kijken en foto’s te maken; ik had het hier beneden veel beter naar mijn zin dan daarboven op het winderige Muley Point. De kans was groot dat vanaf Muley Point nu mensen naar ons stonden te kijken. Best een grappig idee eigenlijk…

Na 14 mijl bereikten we een plek waar water vanaf de rotsbodem enkele tientallen centimeters naar beneden sijpelde; daar vormde het water een vieze, stinkende poel die desondanks toch wel mooi was om te zien. De weg werd vanaf dit punt zichtbaar slechter, dus besloten we hier – tussen een kudde koeien in – te gaan keren. Op de terugweg vonden we nog enkele petroglyphs, we hebben er tijdens deze vakantie al meer gezien dan tijdens al onze andere vakanties samen.

Tijdens het begin van onze rit was Jabe echt zo’n typische gids… netjes maar wel een beetje plichtmatig de plekken noemen waaraan we voorbij reden… rechts van ons ziet u de Vermillion Cliffs, dat soort dingen. Maar naarmate de rit vorderde werd hij steeds spontaner, hij vond het bijvoorbeeld erg leuk om te horen dat onze medereizigers uit Tucson kwamen (daar was hij zelf geboren) en hij was ook erg geïnteresseerd in onze eerdere USA-reizen. We bleken heel wat gezamenlijke ervaringen te hebben, Buckskin Gulch en Bull Valley Gorge bijvoorbeeld; ook buiten Utah had hij al heel veel gezien. Gek genoeg kende hij Bisti Badlands niet, terwijl hij zelfs een tijdje in Farmington had gewoond. Daar had hij gewerkt in de electriciteitscentrale, je weet wel, die van de luchtverontreiniging.

Waar het de directe omgeving van Page betreft, kunnen wij uiteraard niet tippen aan Jabe z’n ervaring. Jarenlang had hij hier alles verkend, met zijn ATV was hij echt overal geweest. Hij kende ook de Native Americans erg goed, hij was op plekken geweest waar nooit blanke mensen komen en waar de indianen nog echt op de traditionele manier leven. Hij vertelde zo enthousiast, en wij vonden het geweldig om naar hem te luisteren. Wat een leven heeft die jongen zeg, we zijn jaloers….

Vanuit Page reden we naar het zuiden via State Route 89. Na enkele mijlen verlieten we de verharde weg, we reden verder via onverharde wegen die op privégronden van de Navajo Indianen lagen. Verboden toegang voor andere gebruikers, zo liet Jabe ons weten, Slot Canyon Hummer Adventures was de enige organisatie die toestemming had om hier te mogen rijden. Er lag nogal wat los zand, maar dat was voor de Hummer natuurlijk geen enkel probleem. Tot het moment dat we naar de top van een nogal steile heuvel moesten…. Jabe gaf eens flink gas, en de Hummer ploegde zich door het losse zand naar boven. Halverwege verloren we zoveel vaart dat Jabe de poging om de top te bereiken moest staken. Hij liet de auto in z’n achteruit weer naar beneden gaan, reed nog een stukje verder achteruit, en nam toen een flinke aanloop voor de tweede poging…. “Come on, girl…”, zo moedigde hij de Hummer aan. Maar nee hoor, vlak voor de top ging het weer mis, en opnieuw moesten we achteruit. Pas bij de derde poging slaagde de Hummer er in, natuurlijk opnieuw met de nodige aanmoedigingen van Jabe, om boven te komen. ’t Was echt heel leuk allemaal, okay, een beetje nep natuurlijk, maar wel leuk.

Na een mooie rit tussen door een zandstenen landschap, bereikten we een vlakte waar de Hummer werd geparkeerd. Daar stond al een andere Hummer, van een groep mensen die de lange tour had geboekt; zij zouden dus straks nog twee andere canyons gaan bezoeken. Van Jabe kregen we allemaal een fles heerlijk koel water, en daarna vertrokken we met ons vijven naar Secret Canyon. Die was slechts zo’n 100 meter lopen van ons vandaan…

Secret Canyon ligt in het verlengde van Water Holes, de slot canyon die we vorig jaar hadden bezocht. Dat was ook wel te zien, het was hetzelfde soort gesteente en ook de manier waarop de wanden gevormd waren had veel gelijkenis met Water Holes. De wandeling door de canyon voegde dan ook niet echt iets toe aan onze eerdere slot canyon ervaringen. Ook al is Secret Canyon zeker niet de meest indrukwekkende slot die we kennen, we hadden het wel prima naar onze zin. Het was heerlijk om hier, met maar weinig mensen om ons heen, rond te kijken en foto’s te maken. Toen we het einde van de canyon bereikten, na 450 meter was dat, hoorden we tot onze verrassing sfeervolle gitaarmuziek. Het bleek de collega van Jabe te zijn, de gids van die andere groep mensen, die daar aan het uiteinde lekker relaxt gitaar zat te spelen. Dat gaf ons bezoek aan Secret Canyon nog net even wat extra’s…

Op de terugweg wilde Jabe graag even demonstreren waartoe zijn ‘girl’, de Hummer dus, in staat was. Hans en de man uit Tucson stapten uit om e.e.a op foto vast te leggen, wij dames mochten met Jabe samen gaan ‘rock crawlen’. We klommen omhoog via een slickrockwand; als we met onze eigen huurauto capriolen uit moeten halen die heel wat minder lastig zijn dan zit ik al gauw met samengeknepen billen, maar nu had ik totaal geen schrik. Want het was wel duidelijk dat Jabe precies wist waar ie mee bezig was en wat de Hummer allemaal aan zou kunnen. Na de klimpartij mochten de mannen ook weer aan boord komen, en reden we terug naar Page.

Tijdens deze rit zat Jabe echt honderduit te vertellen. De Native Americans lijken wel arm, zo zei hij, maar er zit veel meer geld onder deze mensen dan je denkt. Ze hebben met hun privégronden goud in handen, en daar zijn ze zich heel erg goed van bewust. Blijkbaar hoeven ze geen belasting te betalen, en hebben ze ook recht op gratis health care. Er schijnt op dit moment een rechtzaak te lopen, de Navajo claimen dat de helft van de oppervlakte van Lake Powell aan hen toebehoort. Als ze die zaak winnen, zo vertelde Jabe, dan zou dat echt een enorme impact hebben voor de regio. De Navajo zouden ook plannen hebben om tol te gaan heffen op de wegen die door het reservaat lopen, en als je weet hoe groot dat gebied is dan besef je ook dat hen dat heel wat geld op zou kunnen leveren! Er is nog een andere ingrijpende ontwikkeling gaande: de jonge indianen haken momenteel massaal af als het gaat om het in stand houden van de oude tradities. Als dat in dit tempo doorgaat, dan is de Navajo cultuur over enkele tientallen jaren helemaal verdwenen, voorspelde Jabe.

En hij bleef maar vertellen. Van de Navajo cultuur ging het gesprek over op de stad Page. Hoe enorm die was gegroeid, en welke politieke machtstrijd er achter de schermen gaande was. Een deel van de mensen wil dat de stad nog verder uitbreidt, anderen willen het juist – voor zover dat nog mogelijk is – kleinschalig houden. Een eigen zaak beginnen in Page is ook niet eenvoudig. Het is een echte ‘ons-kent-ons’ cultuur, als je niet de juiste personen kent dan krijg je hier geen voet aan de grond. En als het überhaupt wel lukt om iets op te starten, dan gaat het vaak mis op het moment dat het laagseizoen begint en de inkomsten kelderen.

Zo, we weten nu waar Jabe naar school is geweest, dat ze een geweldig mooie bibliotheek hebben daar, en dat Church Row (iedereen die ooit in Page is geweest weet welke straat ik hiermee bedoel) in het Guiness Book of Records staat. Wat een spraakwaterval is die jongeman zeg. Maar wel een leuke spraakwaterval, we hebben met heel veel plezier naar ‘m geluisterd. Tussendoor hadden we nog net kans gezien om hem te vertellen van ons mislukte avontuur naar Blue Pools, gisteren. Jabe wilde ons graag verder helpen en nodigde ons nog even uit om in de winkel binnen te komen. Daar tekende hij de route op een kaartje voor ons uit, met behulp daarvan konden we nog een nieuwe poging gaan doen om deze slot canyon te vinden. Daarna namen we afscheid, van Jabe uiteraard en ook van het stel uit Tucson.

We hadden nog een hele middag over, tijd genoeg dus voor een rit over het eerste gedeelte van de Smokey Mountain Road. Dat is een onverharde weg van maar liefst 78 mijl lang, die dwars door het Grand Staircase Escalante National Monument heenloopt. In 2006 hadden we al een stukje van deze weg gereden, toen we op weg waren naar Alstrom Point. We wisten dus wat ons te wachten stond: een rit door een surrealistisch maanlandschap dat bestaat uit zwart-gele rotsen en heuvels. Soms lees je wel eens in een reisverslag dat iemand een maanlandschap saai vindt, nou, zoiets zal je in onze reisverslagen nooit zien staan hoor. Wij vinden het fascinerend mooi, zo’n omgeving. Puur genieten!

Na zo’n 16, 17 mijl ongeveer bereikten we het begin van de Kelly Grade. De weg begon hier flink te stijgen, tussen mooie badlands door. Wat keien in het wegdek, een paar afgrondjes direct naast ons…. niet echt heftig maar toch wel van het niveau ‘overslaan als je last van hoogtevrees hebt’. We zijn vaak gestopt, het uitzicht werd alsmaar weidser en mooier. In de verte konden we zelfs nog net een stukje van Lake Powell zien. De weg slingerde over een afstand van 5 mijl langs de rotswand af, steeds verder omhoog. Keren was nergens mogelijk, daarvoor was de weg veel te smal. Niet dat we dat erg vonden hoor! Door al het gedraai en gekronkel werd ons uitzicht steeds weer anders, we zagen op gegeven moment op een tegenoverliggende rotswand de weg liggen waar we even daarvoor nog hadden gereden. Jammer genoeg werd fotograferen moeilijker, we moesten recht tegen de zon in onze plaatjes schieten en dat was natuurlijk niet zo’n succes. Op het moment dat we het einde van de klim bereikten, hadden we het mooiste gedeelte van de Smokey Mountain Road achter de rug. Tijd dus om om te draaien, gelukkig was dat hier wel goed mogelijk.

We reden dezelfde weg weer terug; tijdens een van onze stops bleef ik even in de auto zitten terwijl Hans nog wat foto’s maakte. Ik voelde plotseling een heel vreemd plofje, net of de auto een miniscuul klein stukje omlaag zakte…. Ach, ik verbeeldde me dat maar, zo dacht ik. Tot we weer verder reden, en Hans na een paar honderd meter rijden ineens zorgelijk op z’n dashboard begon te kijken. “Ik denk dat we een lekke band hebben…”, was zijn mededeling. Uiteraard stopten we, en Hans liep om de auto heen om de boel te checken. Ja hoor, in onze rechterachterband zat duidelijk minder lucht dan in de drie andere banden. Nu was ik er natuurlijk direct van overtuigd dat het plofje dat ik had gevoeld het moment was geweest waarop de band was lek gesprongen. “Kan niet”, zei Hans, “zoiets kan je echt niet voelen!” Tja, of ik het nu wel of niet heb gevoeld, we zaten nu natuurlijk wel met een probleem. Geluk bij een ongeluk was dat het einde van de Kelly Grade al in zicht was; we zijn nog een klein stukje verder gereden zodat we in elk geval weer op vlak terrein stonden. Bij een tweede inspectie bleek dat de band nu nog verder leeg was gelopen, verder rijden was dus echt niet meer mogelijk.

We hadden, sinds we de auto drie weken geleden in Phoenix hadden opgehaald, al meer dan 700 mijl dirtroad achter onze kiezen, het was niet gek natuurlijk dat we nu dan toch een keer een puntige kei waren tegengekomen die een van onze banden een beetje te hard gekieteld had. We hadden dan ook echt een “het moest er een keer van komen”-gevoel. Gelukkig maar dat we goed hadden gecontroleerd of er een krik en een reserveband aanwezig waren. Nu mocht Hans eens laten zien hoe goed hij een band kan verwisselen… da’s nou niet echt een karweitje waar hij zich vaak mee bezighoudt. Ook ik had zo mijn taken: foto’s maken (zoiets moet natuurlijk wel worden vastgelegd!), schaduw creëren met mijn fleecejack dat achter in de auto lag (want het was nog behoorlijk heet, daar in de volle zon) én in het bij de Nissan behorende boekje proberen te achterhalen hoe we de reserveband los moesten maken. Dat was nog een hele studie waard hoor. De band hing met een ketting onder de auto, het lukte vrij snel om de ketting los te maken maar toen bleef de band nog vastzitten aan een haak. Heel veel zweetdruppels later slaagde Hans erin, al liggend op z’n rug onder de auto, de zware band ver genoeg omhoog te duwen om ‘m van die haak los te krijgen.

Het verwisselen van de kapotte band was een peuleschilletje, vergeleken met het losmaken van de reserveband. Net toen het karwei was geklaard kwam er een auto aanrijden met daarop een embleem van de National Government. De bestuurder stopte en vroeg of we hulp nodig hadden. Nou, gelukkig niet dus, we konden weer op eigen kracht verder. We moesten nog ruim 15 mijl dirt rijden, en dat voelt toch anders als je weet dat je geen reserveband meer hebt. Gelukkig was de weg verder prima begaanbaar, en zonder verdere problemen bereikten we State Route 89. Als ik vooraf had geweten dat we een lekke band zouden krijgen, dan zou ik dat vreselijk hebben gevonden. Maar nu, achteraf, kan ik zeggen dat ik het veel minder vervelend vond dan ik had verwacht. Eigenlijk best een spannende en daardoor toch wel leuke ervaring.

Maar ja, we zaten nu natuurlijk wel zonder reserveband. Dus in Page zijn we meteen even naar een Tire Center gereden, maar die zaak was al gesloten. Een meisje dat daar in een winkel achter de balie stond wist ons te vertellen dat bij de Walmart ook een Tire Center gevestigd was, misschien konden we daar nog wel terecht. Een prima tip! We waren blij toen we zagen dat het Tire Center daar inderdaad nog open was, maar we waren minder blij toen de man die onze kapotte band bekeek meteen oordeelde dat het gat te groot was: hij kon het niet repareren.