Gereden:   198 mijl

Om 9 uur ’s ochtends hadden we al een rit (een hele mooie rit!) van ruim 100 mijl achter de rug. De weg naar Anza Borrego Desert State Park loopt al kronkelend door een prachtig gebied met groen begroeide heuvels en her en der verspreide boulders. De dalen gingen half schuil in de mist, en dat maakte het allemaal nog net wat mooier. Het Visitor Center van het park ging open precies op het moment dat we daar arriveerden, we konden dus meteen ons vragenlijstje voorleggen aan een van de vrijwilligers daar. Helaas, de man was bepaald geen verteller. Geen enthousiaste reacties op de plekjes die we thuis al hadden uitgezocht, geen tips, geen aanvullende informatie….  Van A&J, die tegelijk met ons naar Los Angeles waren gevlogen, hadden we gehoord dat in het park ook een Nederlandse vrouw werkt. We hoopten dat de man het leuk zou vinden als we naar haar zouden informeren, maar nee hoor, hij bevestigde dat hij haar kende maar verder ging hij er niet op in. Jammer, we hadden vooraf gehoopt om hier in het Visitor Center nog een paar details ingevuld te krijgen, maar het was duidelijk dat we bij deze vrijwilliger aan het verkeerde adres waren. Op het moment dat we weer buiten stonden, en nog even wat foto’s stonden te maken van de planten rondom het Visitor Center, kwam de man ons onverwacht nog achterna. Met een folder over het park, helemaal Nederlandstalig. Niet dat daar de informatie in vermeld stond waar we naar op zoek waren, maar we vonden dit toch wel heel aardig van hem.

Het was nog een half uurtje rijden van het Visitor Center naar ons eerste doel in het park. Echt spannend vonden we het niet onderweg, de omgeving was vrij saai en het gehucht Ocotillo Wells, waar we doorheen reden, zag er zomaar troosteloos uit. Veel  oude, afgeleefde campers met nogal wat rotzooi er omheen. Maar ook veel quads en bikes, het was duidelijk dat Anza Borrego een El Dorado is voor off road vehicles.  We hoopten maar dat het voorbij Ocotillo Wells wat mooier zou worden.

En ja hoor, het werd mooier! Toen we de brede, zanderige Fish Creek Wash inreden voelden we ons al snel weer in ons element, zo helemaal alleen op de wereld midden tussen de badlands. Na een paar mijl zagen we links van ons de rotsformatie Elephant Knees, ons eerste doel van deze vakantie. Een hike van een halve mijl heen en een halve mijl terug, mooi dus om de beenspieren die nog stijf aanvoelden van de vliegreis van gisteren even wakker te schudden. Er liep geen zichtbaar pad richting de Elephant Knees, we moesten dus zelf onze weg zoeken. Wat overigens niet moeilijk was, we volgden een brede wash, daarna een smalle wash en vervolgens een nog smaller washje, we klommen over een heuveltje heen en voila, daar lag de mooie rots met al zijn geknikte ribbels vlak voor ons. Overigens waren het niet zozeer de Elephant Knees waarvan ik onder de indruk raakte, maar meer de omgeving in z’n geheel. Vanaf een heuveltje konden we 360˚ rondom ons heen kijken, en als ergens het woord ‘desolaat’ van toepassing is, dan is het hier wel. Een landschap met kale, enigszins grauwe heuvels om ons heen…. toen we de omgeving goed in ons opnamen zagen we dat er toch ontzettend veel verschillende tinten in voorkwamen. De heuvels vlak onder onze voeten waren geel, wat verderop zagen we lichtbruine, donkerbruine en bijna zwarte heuvels, ook veel grijze tinten. Op de achtergrond hogere heuvels, ook al 360˚ rondom ons heen. En absolute stilte….

De twee volle dagen die we voor Anza Borrego hadden gepland, waren vanwege de aswolk teruggebracht tot één dag. Eigenlijk hadden we Fish Creek willen rijden tot aan de versmalling in Sandstone Canyon, maar ja, we moesten een aantal dingen van onze planning schrappen en dit was er dus een van. We zijn de wash nog een paar mijl verder ingereden, tot aan de plek waar een stel flinke rotsblokken van de naastgelegen wand naar beneden waren gevallen. De oorzaak: een aardbeving in Mexico, een paar weken geleden. Dat moet een flinke klap hebben gegeven zeg! Bij de rockfall hebben we wat foto’s gemaakt, daarna zijn we omgedraaid en via dezelfde weg weer teruggereden.

Dicht bij Elephant Knees hadden we nog een tweede hike gepland, naar de rotsformatie Wind Caves. Op het moment dat we de auto bij de trailhead hadden geparkeerd hoorden we plotseling een oorverdovend lawaai…. echt van het ene op het andere moment zaten er ineens twee straaljagers recht boven onze hoofden. Ze maakten een paar schijngevecht-bewegingen, daarna verdwenen ze al even abrupt als dat ze waren verschenen. Het geluid stierf niet langzaam weg, zoals je eigenlijk zou verwachten, het was echt op het ene moment een verschrikkelijk lawaai en een paar seconden later alweer doodse stilte. Heel apart was dat.

We kwamen er al gauw achter waarom het korte wandelingetje naar de Wind Caves niet als ‘easy’ was aangemerkt maar als ‘moderate’, jee wat was die klim ontzettend steil zeg. En het was ook flink warm... 30 graden Celcius waren we niet meer gewend natuurlijk. Het was maar een halve mijl lopen, maar het lukte me niet om het in één keer te doen. Even zitten onderweg hoor, even mijn arme kuiten rust gunnen. Na een korte pauze kon ik weer verder, en niet veel later zagen we de Wind Caves voor ons liggen. Rotsen van een paar meter hoog, die bestaan uit een heel poreus gesteente waar veel gaten in zitten. Om eerlijk te zijn, we vonden de Wind Caves niet echt geweldig. Aardig om eens te zien, maar zeker geen topper. We hadden meer belangstelling voor de prachtige Carrizo Badlands die we achter ons zagen liggen. Ook de Elephant Knees waren vanaf deze plek heel goed te zien, we ontdekten daar een pad dat we vanochtend nog hadden gemist. Een groepje sportievelingen was daar bezig aan een flinke klim, steil tegen de Elephant Knees omhoog. Nou, ik was blij dat we dat niet hadden gedaan vanmorgen, die zware klim naar de Wind Caves was voor mij echt wel genoeg op deze eerste vakantiedag.

Eén plek waar we perse naar toe wilden, hier in Anza Borrego, was The Slot. The Slot is de weinig originele naam voor een kleine slotcanyon, dicht bij Ocotillo Wells. Eerst nog een stukje dirtroad rijden, en toen stonden we bij de ingang. Tenminste, daar gingen we van uit. Want echt duidelijk was het niet, moesten we nu wel of niet via die steile helling naar beneden? We zagen geen andere mogelijkheid, dit moest dan toch echt de plek zijn om de slotcanyon binnen te gaan. Voor Hans bleek de steile helling een makkie te zijn, maar ik had het er toch wel moeilijk mee. De hitte, de zware klim naar de Wind Caves die nog in mijn benen zat, het tijdverschil dat ik ook begon te voelen… ik zat even niet lekker in mijn vel. Jammer, want we bleken hier met The Slot toch echt een aanrader te hebben gevonden. Klein, smal, op het eerste gezicht wat kleurloos maar – als je even aandachtig kijkt – toch met heel veel mooie kleurnuances in de wanden. Voor slotcanyonliefhebbers (wij dus) is dit echt een prachtige kloof om even een uurtje in door te brengen. Vooral die hele smalle passages zijn leuk… Ik geloofde mijn ogen niet toen we ineens, op een iets bredere plek, twee jeeps in de canyon zagen staan!! Met Very High Clearance en hele stevige banden, heel iets anders dus dan onze Grand Jeep Cherokee. Dat is toch wel het allerlaatste dat je verwacht in een slotcanyon. Het maakte één ding meteen heel duidelijk: voorbij deze plek zouden we geen smalle gedeeltes meer tegenkomen!

Ik had echt wel even genoeg rotsen en canyons gezien, we besloten daarom om ons motel op te gaan zoeken. Meestal reserveren we niet van te voren, maar de overnachting in Stanlunds Resort hadden we al wel vastgelegd. Ik had heel wat ge-emaild met dit motel de afgelopen weken, twee nachten reserveren, twee nachten annuleren, een nieuwe nacht reserveren…. mijn naam was dus inmiddels wel bekend hier. Bij de receptie stond een man die ik het best kan omschrijven als ‘een oude hippie’. Hij verraste ons door ons zomaar in onze eigen taal te begroeten… eerst nog wat aarzelend, op vragende toon “Nederland?”, en na onze verbaasde reactie meteen heel enthousiast “Goedemiddag, Henriëtte Meulenbroeks”. In half Nederlands, half Engels vertelde hij dat hij in 1974 en 1975 in Nederland had gewoond, een tijdje in Amsterdam en een tijdje in de buurt van Nijmegen. Hij vond het zo leuk om Nederlanders in zijn motel te krijgen, dat hij ons de beste kamer had gegeven. Zei hij. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we dat ook echt geloofden, maar ach, we vonden de ontmoeting wel heel leuk en onze hippie zelf genoot er ook zichtbaar van dat hij zijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd weer op kon halen.

Onze kamer bleek geen kamer te zijn, maar een huisje! Een aparte woonkamer met tv, salontafel en bankstel. Een complete keuken, met een magnetron, een oven en een grote koelkast. Een aparte slaapkamer. Het was dus groot, maar helaas niet mooi. Oud, afgeleefd, een douche die ik er niet echt lekker uit vond zien. Ik was er niet treurig om dat we hier niet twee nachten zouden blijven, zoals we oorspronkelijk hadden gepland, maar slechts een nacht. De oven was te smerig om er zelfs maar naar te kijken, maar de magnetron zag er gloednieuw en dus ook nog heel schoon uit. Dat bracht ons op het idee om even naar de supermarkt te rijden en een paar magnetronmaaltijden te halen, we hadden geen zin om een restaurant te gaan zoeken. Na het eten heb ik nog even heerlijk buiten op ons privé terrasje gezeten, met een mooi boek uiteraard, terwijl Hans binnen onze eerste foto’s veilig stelde. Ik keek uit op het zwembad, waar het behoorlijk druk was met andere motelgasten. Hmmm, ik geloof dat wij een beetje uit de toon vielen hier, onze mede-gasten waren allemaal stoere bikers. Je kent het type wel, zwarte leren jacks, lange baarden, een paar al even ruige dames in hun gezelschap….

’s Avonds zijn toch nog even op pad gegaan. De Fonts Point Wash was al even breed als de Fish Creek Wash waar we vanochtend reden, en zelfs nog een heel stuk zanderiger. We moesten flink doorrijden, als je te weinig vaart maakt op zo’n zanderige ondergrond dan loop je immers het risico dat je vast komt te zitten. Aan het einde van de wash bereik je een uitkijkpunt vanwaar je mijlen ver weg kan kijken over de Borrego Badlands. We hebben er even lekker rustig zitten genieten van de zonsondergang, een mooi besluit van deze eerste en meteen al erg drukke vakantiedag…

Gereden:   129 mijl

Vooraf verwachtten we dat dit een van de meer spannende dagen van onze vakantie zou gaan worden, en ja hoor, we hadden gelijk! Na een rit via onbekende dirtroads en een stevige hike, vonden we precies dat waarnaar we deze dag op zoek gingen: prachtige roodgekleurde rotspartijen ergens op een vrijwel nooit bezochte plek in Navajo Nation!!

Vooraf hadden we geen idee hoe de dirtroads erbij zou liggen, dit gebied valt niet onder het beheer van het Bureau of Land Management of een andere instantie waar we informatie in zouden kunnen winnen. We moesten het dus ter plekke maar eens met eigen ogen gaan bekijken of deze route wel haalbaar zou zijn. Nou, we kwamen van alles tegen onderweg. Een bruggetje met aan de onderzijde alleen twee houten planken waar je met de wielen van de auto overheen kon rijden. Een zeer hobbelige shelf road langs een afgrond. Een zanderig paadje dat zo smal was dat je daar echt geen tegenliggers tegen wilde te komen (niet het risico daarop erg groot was, overigens!) We reden via een ander smal pad tussen mooie gladde heuveltjes door, en staken diverse droogstaande washes over. Niet al te lastig hoor, met onze high clearance was dat goed te doen. Op gegeven moment was het pad helemaal verdwenen, duidelijk het gevolg van een wash out. Even een stuk over een open vlakte rijden, toen vonden we het pad gelukkig weer terug. Al met al duurde het wat langer dan we hadden verwacht voordat de eerste rode rotsen in zicht verschenen. Helaas werd het pad waarover we reden vanaf dat moment steeds slechter, je kon het op veel plekken zelfs geen pad meer noemen. Bij een grote vlakte met los zand zijn we gestopt, het was misschien wel mogelijk om daar overheen te rijden, maar ja….. “misschien” is niet genoeg….

In de verte zagen we een prachtige, eenzame rode rots op een laag plateau staan, we besloten om te voet verder te gaan en die rots als richtpunt te nemen. We waren blij dat het veel minder warm was dan gisteren, in Joshua Tree. 22° Celcius was echt wel genoeg, hier in het open veld. We waren zowat een kwartier onderweg toen we onze Lonely Rock bereikten; de rots bleek, zo schatten we, 8 of 9 meter hoog te zijn. Helemaal Lonely was hij toch niet, we zagen nu nog meer rotsen op en nabij het plateau. We vonden ook een door mensen gevormd teken op de grond, kleine kiezels die in een ronde vorm waren neergelegd, met vier korte rijen kiezels daaraan vast die vier verschillende richtingen in wezen. Was dit door Native Americans hier geplaatst?

Het was echt erg mooi hier, maar toch…. dit was niet de plek waar we naar op zoek waren. In de verte bevond zich een rotswand die er veelbelovend uit zag, we hadden het sterke vermoeden dat dat de plek was die we voor ogen hadden. ’t Was nog wel een flink eind lopen door het open veld, maar dat hield ons niet tegen. Het stevige tempo waarmee we begonnen zakte na een tijdje af in een wat minder stevig tempo; daar geven we die kleine, geniepige hoogteverschillen en het losse zand waar we regelmatig mee te maken kregen maar de schuld van.

Toen we de eerste rotsen bereikten had ik het echt even gehad. Mijn voeten deden zeer; dat is helaas een bekende kwaal, we wisten vooraf al dat we daar mee te maken zouden krijgen. En daar waren we dus op voorbereid…. we hadden thuis al afgesproken dat ik tijdens onze hikes regelmatig een flinke pauze in zou lassen, en dat Hans dan ondertussen wat verkenningswerk zou doen. Nu vind ik het idee om het contact met elkaar te verliezen niet echt prettig, zeker niet na ons Bull Valley Gorge avontuur van twee jaar geleden. De oplossing voor dit probleem: walkie talkies! Geleend van de broer van Hans. Dit was dus de eerste keer dat we die daadwerkelijk zouden gaan gebruiken, we waren heel benieuwd hoe ons dit zou bevallen. Nou, heel goed dus! Terwijl ik heerlijk in de schaduw zat uit te rusten, kreeg ik elke paar minuten een live-verslag van Hans z’n ervaringen verderop. Echt fijn om zo steeds even te horen dat alles nog goed ging, en vooral ook: dat hij de rotsen had gevonden waarnaar we op zoek waren.

“Als je uitgerust bent , dan moet je toch écht even deze kant opkomen….”, zo hoorde ik via de walkie talkie. Nou, zo’n enthousiaste oproep geeft de burger weer moed, ik trok mijn schoenen weer aan en ik liep naar de plek waar Hans zich zou moeten bevinden. Ik zag hem niet, maar hij mij wel…. En dankzij de walkie talkie kon hij me precies vertellen welke richting ik moest volgen. Handig!! Na een paar minuten had ik niet alleen mijn Hanske, maar ook de schitterende rotspartijen in zicht. Wat was het overweldigend mooi hier. Vooral die op elkaar gestapelde rode stenen die samen hoge, tegen elkaar steunende pilaren vormden, die waren echt heel apart. Qua vorm leek het wel een beetje op Goblin Valley, maar dan wel even een heel stukje groter. “Giant Goblin Valley” dus. Aan de onderzijde waren de rotsen wit gestreept, hierin herkenden we weer een stukje Red &White Canyon. De achtergrond werd gevormd door een massieve komvormige rotswand, als we verder naar links keken zagen we nog talloze rode rotsen voor die rotswand staan. Veel te veel om allemaal te kunnen gaan bekijken, hoe graag we dat eigenlijk ook wilden. Maar ja, we moesten er ook rekening mee houden dat onze auto nog een heel stuk lopen van ons vandaan stond, en dat we daarna ook nog een flinke rit voor de boeg hadden.

De temperatuur was ondertussen nog een beetje gestegen, het was nog steeds veel minder warm dan gisteren maar toch, als je zo door het open veld loopt is ook 27° Celcius net wat te veel van het goede. Mijn zere voeten en ik waren erg blij toen we onze auto weer in zicht zagen verschijnen. Toen de airco de hitte uit de auto had verdreven werd het al snel heel wat aangenamer, en het koele drinken uit de koelbox was uiteraard ook heel welkom. Via dezelfde route waarover we waren gekomen reden we terug naar de bewoonde wereld; we wisten nu welke hindernissen we onderweg tegen zouden komen en dat ‘weten waar je aan toe bent’ maakte de terugweg toch wel wat makkelijker dan de heenweg.

Op het moment dat we Tuba City binnenreden, was net de openingsceremonie bij het nieuwe motel aan de gang. Dat zag er heel mooi uit, met allemaal Indiaanse dansers in traditionele kleding. We wilden het graag van dichterbij gaan bekijken, maar uiteindelijk hebben we dat toch maar niet gedaan. Het was te druk daar, en wij waren te moe en daarbij hadden we ook nog honger. Wat dat laatste betreft: we hadden niet – zoals gebruikelijk – uitgebreid gepicknickt onderweg. En ik begon nu toch wel te voelen dat wat fruit en een granolabar niet genoeg waren voor zo’n inspannende dag. In plaats van de openingsceremonie werd het dus de Subway, even rustig zitten met een lekker broodje en wat koele cola.