Gereden :  299 mijl

Gisteren had het slechte weer onze goede stemming absoluut niet aangetast. Maar vandaag wel. We baalden toen het ’s ochtends vroeg opnieuw zeer zwaar bewolkt bleek te zijn. We baalden nog wat meer toen de dame bij de BLM vertelde dat de routes die we hier vanuit Escalante hadden willen rijden ‘met een 4WD misschien wel zouden lukken, maar toch niet echt werden aangeraden’. En we werden ronduit chagrijnig toen ook ons alternatief (een wandeling in Bryce Canyon) niet mogelijk bleek. Er viel natte sneeuw, en alles was grauw, grijs en somber buiten. Omdat we gewoon niks anders wisten zijn we ook hier maar weer doorgereden. 

In Kanab besloten we om twee korte stops te houden. Eerst even naar de supermarkt, want onze koelboxvoorraad moest worden aangevuld. Hé, we werden gestalkt! Want daar zagen we zowaar die Duitse jongens weer, die waren blijkbaar ook op zoek naar een beetje mooi weer. Onze tweede stop was bij het kantoor van de BLM, we hoopten dat zij ons misschien wat goede ideeën aan de hand zouden kunnen doen. Er lag daar een lijstje waarop de belangrijkste dirtroads van de omgeving vermeld stonden, en tot onze verrassing werd de Smoky Mountain Road als ‘goed berijdbaar’ geclassificeerd. Nou, dat was goed nieuws. We hadden die route twee jaar geleden al eens gereden, en sindsdien stond die heel erg hoog op het ‘dit willen we graag nog eens overdoen’-lijstje.

Hoewel we Kanab een veel leukere plaats vinden dan Page, besloten we toch om naar Page door te rijden. Daar hadden we immers net wat meer mogelijkheden in de buurt, zoals de Smoky Mountain Road dus, maar ook Stud Horse Point of zelfs Antelope Canyon. Dat laatste idee was ook zomaar spontaan boven komen drijven, het was al jaren geleden dat we daar waren geweest en het leek ons nu wel leuk om dit met onze nieuwe foto-apparatuur nog eens over te doen. We reden dus naar het kantoortje van Roger Ekis, met de vraag of er morgen of overmorgen plaats voor ons was op de Photography Tour. De Indiaanse vrouw achter de balie zei op bitse toon: “22 juni”, ze draaide zich om en ging een andere klant helpen. Huh…. waarom had zij het over juni, waarom gaf ze geen antwoord op onze vraag? We vroegen nog een keer om haar aandacht, ze keek nu zelfs nog stuurser dan de eerste keer. Maar het werd ons nu in elk geval wel duidelijk dat 22 juni de eerste datum was waarop er plaats zou zijn op de Photography Tour. Nou, dat plan ging dus mooi niet door. We hadden er ook gelijk al geen zin meer in, wat een onvriendelijke vrouw was dat zeg. Ik heb wel eens gelezen dat de Navajo zo stug en onvriendelijk kunnen zijn, dit was eigenlijk de eerste keer dat we dat zelf zo hebben ervaren.

Geen Antelope Canyon dus. Maar wél de Smoky Mountain Road, de onverharde weg waar we in 2009 een keer een lekke band hadden gereden. Ondanks die lekke band hadden we deze rit toen als een van de hoogtepunten van onze reis ervaren, en ook deze keer genoten we weer enorm. In ons live reisverslag schreef ik “We’ve been to the moon and back”, het gebied waar de Smoky Mountain Road doorheen loopt is dan ook echt een soort van maanlandschap. Fascinerend mooi, met al die zwarte, grijze en gelige tinten. De route was wel in iets slechtere conditie dan twee jaar eerder, en ik moet toegeven dat ik ‘m op sommige momenten toch wel wat kneep. Zeker toen we de Kelly Grade bereikten, waar we via een smalle, kronkelige en rotsachtige weg omhoog moesten rijden. Ik denk dat de lekke band van de vorige keer me nog een beetje parten speelde, elk rotspuntje werd voor mij een potentiële bandenprikker. Ondanks het feit dat ik dus niet echt lekker ontspannen in de auto zat, was ik wel blij dat we opnieuw voor deze rit hadden gekozen. Want echt, de Smoky Mountain Road is voor mij de onbetwiste nummer 2 als het om mooie routes gaat (de Cathedral Valley Loop in Capitol Reef National Park is nog nét even mooier, vind ik). En als je het Hans vraagt, dan gaat ie vast en zeker zeggen dan de Smoky Mountain Road de allermooiste is!

Vanaf de top van de Kelly Grade gingen we via dezelfde route weer terug. Het was nog niet zeker of we het droog zouden houden, er hingen weer heel wat donkere wolken om ons heen. Ik was dan ook blij dat we weer op het vlakke gedeelte zaten, en niet meer boven in het bochtenwerk. Toen we alweer dicht bij de verharde weg kwamen zagen we rechts van ons een grote, donkergrijze hoodoo staan. ’t Was nog steeds droog, we durfden het nu wel aan om de auto hier langs de kant te zetten en even naar die hoodoo toe te lopen. De afstand naar de hoodoo was wat langer dan we hadden ingeschat, maar dat maakte ons niet uit. We hadden immers maar nauwelijks gelopen de afgelopen dagen, het was lekker om weer even bezig te zijn. En de hoodoo was helemaal geweldig, met z’n donkergrijze voet en de enorme bruine kap. Er stonden nog een paar gelijksoortige hoodoos in de buurt, ons uitstapje was dan ook dik geslaagd.

Rond 5 uur in de namiddag waren we weer terug op State Route 89. Het was het ideale tijdstip om nog even door te rijden naar Stud Horse Point, deze hoodoogroep zou immers nu het mooiste zonlicht vangen. Twee jaar geleden hadden we al eens een poging gedaan om deze hoodoos te vinden, maar helaas hadden we in het netwerk aan zandweggetjes ergens een verkeerde afslag genomen. Tenminste, dat dachten we toen. Vandaag kwamen we er dus achter dat we toen wel degelijk op de goede route zaten, alleen, we waren niet ver genoeg doorgereden. Gelukkig ging het deze keer wel goed, hooguit tweehonderd meter voorbij de plek waar we de vorige keer nog teleurgesteld waren omgedraaid, zagen we de hoodoos beneden ons in het dal liggen. En het plaatje was echt helemaal perfect: de drie wit/oranje rotspilaren stonden prachtig in het licht, het dal op de achtergrond en de mooie witte wolken in de lucht maakten het helemaal compleet. Natuurlijk hebben we ook de nabije omgeving nog verkend, zowel links als rechts van Stud Horse Point ontdekten we nog een paar leuke hoodoos. Met – aan de rechterkant – Lake Powell op de achtergrond. Gaaf!

In opperbeste stemming reden we naar Page, het slechte begin van deze dag was al weer helemaal vergeten. De Pizzahut in Page bleek er maar rommelig en ongezellig uit te zien, we besloten dan ook om onze pizza niet daar op te eten maar mee naar de motelkamer te nemen. Samen met een paar ijskoude blikjes Heineken. ’t Was heerlijk ontspannend om lekker lui voor de televisie naar een verstand-op-nul programma te kijken, en ondertussen onze pizza weg te werken. Daarna natuurlijk nog even de foto’s backuppen en het liveverslag bijwerken, en daarmee zat dag 15 er ook alweer op.

Gereden :  130 mijl

Onze spijkerbroeken en vesten konden de tas in, want toen we wakker werden was het (eindelijk!) korte broeken en t-shirts weer. ’t Enige probleem dat we nu nog hadden was dat we zo’n beetje alles wat ik in mijn roadbook had staan ondertussen voorbij waren gereden, we hadden nog vier dagen tegoed en nog voor hooguit twee dagen aan uitgewerkte ideeën. Nu had ik nog wel één plekje in gedachten dat al jarenlang op ons to-do-lijstje stond, de met honderden hoodoos bezaaide Sidestep Canyon. Omdat we er aan twijfelden of de aanrijroute haalbaar zou zijn, was het er nog nooit van gekomen om daar naar toe te gaan.  Maar nu hadden we dus zomaar een paar dagen over, dit was het ideale moment om het toch maar eens te gaan proberen.

En dus reden we in de vroege ochtend naar BLM-road 431, ergens tussen Page en Kanab. Een bekende route, want hier hadden we in 2006 ook gereden toen we op weg waren naar de Wahweap Hoodoos. Ongeveer 100 meter voor ons zagen we een blauwe SUV rijden, er waren hele stukken dat die auto in een normaal tempo reed, maar regelmatig zagen we ‘m ook afremmen en een klein stukje heel langzaam, al wiebelend en schuddend, vooruit gaan. Ha, daar kwam dus weer een dip, een wash of een stukje slickrock aan, we werden zo elke keer mooi op tijd gewaarschuwd. Blijkbaar hadden de mensen in de blauwe auto een andere bestemming op het oog dan wij, want op gegeven moment draaiden zij linksaf een voor ons onbekende zijweg in. Tja, nu moesten we dus zelf het pionierswerk doen en kijken of de route begaanbaar bleef. Daar had ik meer twijfels over dan Hans, de weg was aanmerkelijk slechter dan vijf jaar eerder en net zoals gisteren kneep ik ‘m weer behoorlijk. En het lastigste gedeelte moest nog komen…..

Nadat we ongeveer 8 mijl over BLM-Road 431 naar het oosten waren gehobbeld, gingen we rechtsaf een nog smaller weggetje in. Dit weggetje moesten we ruim 1 mijl volgen, en dan zouden we bij het hek aankomen waar we onze auto zouden moeten parkeren. Maar zo ver zijn we dus niet gekomen. Zoals we al hadden verwacht was de ondergrond hier nóg slechter, toen we ongeveer halverwege waren kwamen we een rotsachtige dip tegen die zelfs Hans niet zag zitten. We waren het er al heel snel over eens dat we te voet verder zouden gaan, we schatten dat het ongeveer 10 minuten lopen zou zijn naar de beoogde parkeerplaats, en van daaruit nog eens 10 minuten tot aan de canyon. Makkelijk te doen dus.

En inderdaad, ongeveer 20 minuten later stonden we zomaar boven aan de rand van Sidestep Canyon. En zagen we een adembenemend groot aantal hoodoos beneden ons liggen. Eerst hebben we even staan te genieten van dit mooie aanzicht, daarna gingen we op zoek naar de plek waar we af zouden kunnen dalen. Helaas, hoe we ook zochten, de ‘doppelhoodoo’ waarover Steffen Synnatschke het in zijn omschrijving had konden we niet vinden. We moesten dan ook zelf uitzoeken hoe we in het dal terecht zouden kunnen komen, en dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk zijn we er toch in geslaagd een eind omlaag te klimmen. En hebben we een héél klein stukje van Sidestep Canyon van dichtbij kunnen bekijken, de rest van deze prachtige speeltuin hebben we alleen van een afstandje gezien. Ik voelde me wel een beetje schuldig. Ik wist dat Hans zonder mij veel verder had kunnen komen maar stom genoeg hadden we onze walkie talkies in de auto laten liggen en we wilden daarom niet te ver uit elkaar gaan.

Eerlijk gezegd heb ik een beetje een dubbel gevoel over ons bezoek aan Sidestep Canyon. Ik geniet altijd intens van al het moois dat de USA ons te bieden heeft, dat gaat gewoon vanzelf. Maar hier bij Sidestep Canyon – toch echt een van de meest spectaculaire verzameling hoodoos die we ooit hebben gezien – bleef dat gevoel een beetje achterwege. Ik denk dat het te maken had met de moeilijke aanrijroute, en daarna ook nog de lastige klim naar beneden. Ik heb ’t eerlijk gezegd een beetje gehad met ‘moeilijk doen’, ik vind het fijner als ik gewoon lekker onbekommerd rond kan kijken zonder gedachtes aan lekke banden en meer van dat soort onheil. Niet dat ik geen dirtroads meer zou willen rijden hoor, dat vind ik nog steeds prachtig! Tenminste, zo lang ze hooguit in de categorie ‘leuk spannend’ vallen, zoals onze rit door de San Rafael Swell van een paar dagen eerder. ‘Eng spannend’ sla ik toch maar liever over, in het vervolg. De enigszins lastige klim naar beneden hadden we ons overigens best kunnen besparen, zo bleek. Want we ontdekten nu dat we helemaal aan de linkerkant van de canyon simpelweg naar boven konden lopen. We zijn toen maar meteen naar de auto teruggelopen, het had immers geen zin om nog langer in dat kleine hoekje van de canyon te blijven hangen.

Vooraf had ik er op gerekend dat we een hele dag voor Sidestep Canyon nodig zouden hebben, maar op het moment dat we de Cottonwood Canyon Road weer bereikten was er pas een halve dag voorbij. We besloten om naar de trailhead van Yellow Rock te rijden, niet omdat we van plan waren om die rots nog eens op te klimmen maar omdat het ons wel een goede picknickplek leek. We verkeken ons wel een beetje op de afstand, we dachten dat het maar een paar mijl rijden zou zijn maar die paar mijl bleken er in werkelijkheid dertien te zijn. Ach, niet erg hoor, de Cottonwood Canyon Road is een prachtige weg, ook als je ‘m voor de derde keer rijdt. Toen we onze picknickspullen op de parkeerplek tevoorschijn hadden gehaald, stopte er een auto met daarin een vrouw op leeftijd – we schatten haar een jaar of zeventig – en een veel jongere man. Haar zoon, zo vermoedden we. De vrouw liep heel moeilijk, we waren dan ook verbaasd toen we hen richting Yellow Rock zagen lopen. Zouden zij echt van plan zijn die moeilijke trail te gaan doen?

Na het eten zijn we weer in de auto gestapt, en lekker nog ’n eind verder gereden. Midden op de weg lag zomaar ineens een groot rotsblok…. dat moet een klap gegeven hebben toen die vanuit de rotswand omlaag is gevallen. Je zou er maar net rijden, zeg! Gelukkig was de weg breed genoeg om om het rotsblok heen te kunnen rijden; een stukje verder bereikten we de noordelijke trailhead voor de Cottonwood Wash Narrows. Die kloof was niet nieuw voor ons, in 2006 waren we er al een stukje doorheen gelopen. Nu wilden we ook de rest van de trail gaan doen. 

We hebben er een lekker rustige wandeling van gemaakt. Alle tijd genomen voor het maken van foto’s, de zijcanyons ingelopen, geprofiteerd van de vele schaduwplekken en even wat sneller doorgelopen in de zonnige gedeeltes. Want na al die kou van de afgelopen dagen was ’t nu toch wel ineens heel erg warm geworden…. Op gegeven moment moesten we beslissen hoe we terug zouden lopen, we konden tot aan het zuidelijke uiteinde van de kloof doorlopen en daarna via de weg weer terug naar de auto. Of we konden omdraaien en via dezelfde route, door de kloof dus, teruggaan. Dat was een hele makkelijke keuze, door de kloof heen was mooier en we hadden dan ook nog flink wat schaduw onderweg.  

Op de plek waar we de kloof weer uit moesten klimmen, ontmoetten we onverwacht de moeder en zoon die we eerder bij de Yellow Rock Trailhead hadden gezien. Ook zij wilden net weer omhoog klimmen, en het kwam goed uit dat wij net op dat moment arriveerden. Want, zoals we eerder al hadden gezien, de vrouw was slecht ter been en daarbij ook niet meer de jongste, ze kon best even wat hulp gebruiken om weer boven te komen. Hans ging eerst. De zoon boog zijn been zodat moeders het bovenbeen als opstapje kon gebruiken, terwijl Hans haar een helpende hand van bovenuit toestak. We hebben daarna nog even met ze staan praten; de vrouw vertelde dat ze hier al veel vaker was geweest, en dat ze nu alle plekken waarvan ze eerder zo had genoten nog eens terug wilde zien. Ik had het gevoel dat hier een emotioneel verhaal achter stak, maar omdat ze het zelf wat oppervlakkig hield vond ik het niet passend om door te vragen. Het was in elk geval wel leuk om te zien hoe zichtbaar blij ze was om hier weer terug te zijn.

Gereden : 139 mijl

Voor vandaag stond er niets spannends op het programma. Geen dirtroads, geen moeilijke hikes, gewoon een lekker ontspannen dagje dus. We reden naar het bergdorpje Jerome, op zoek naar de Gold King Mine & Ghost Town. De juiste route was makkelijk te vinden, en op het moment dat we in een bocht boven ons een stel  oude auto’s achter een omheining zagen staan gingen we er van uit dat we onze bestemming hadden bereikt. Links van ons leek een parkeerterrein te liggen, mooi…. daar konden we dus onze auto kwijt. Maar op het moment dat we het terrein opdraaiden, belandden  we zomaar ineens in een bijeenkomst van de Hells Angels!! Tenten, heel veel motoren, en stoere bikers met de naam Hells Angels op hun jacks, het grote terrein stond weliswaar niet vol maar we hadden toch ook niet echt het idee dat we onze Jeep Liberty hier tussen moesten gaan zetten. De  bikers negeerden ons volkomen. Hans fluisterde me nog even in dat hij heel hard “Hells Angels are babies” wilde roepen, eens even kijken of we dan opgemerkt zouden worden….. Nou, uit het feit dat ik hier ongeschonden en wel ons reisverslag zit te typen kan je vast wel concluderen dat hij dat toch maar niet heeft gedaan!

We hebben even rondgekeken of we de ingang van de Gold King Mine konden vinden, maar we zagen niets wat daarop leek. Waarna we tot de conclusie kwamen dat dit grote terrein blijkbaar niet het parkeerterrein van dat mijnstadje was, het was dus instappen en wegwezen… We konden inderdaad nog een heel klein stukje verder rijden, enkele tientallen meters hooguit. En gelukkig, daar zagen we een heel toeristisch uitziend souvenirwinkeltje met een kleine parkeerplaats ervoor, we hadden de Gold King Mine gevonden. En wat een zootje was het daar! Een prachtig, heerlijk en super leuk zootje met vooral heel veel oude auto’s met allemaal verroeste gereedschappen daar tussendoor. Er waren ook een paar kleine houten gebouwtjes, waar nog diverse oude voorwerpen stof lagen te vangen. Een naaimachine, een typmachine, een wasmachine…. Er liepen wat kippen rond, en stond een ezel…. kortom, het was een samenraapsel van van alles en nog wat. Het was overigens niet alleen maar oude rommel hoor, die we daar konden bekijken. Er stonden ook een aantal prachtige oldtimers netjes naast elkaar onder een afdak. Een Ford, een Dodge, een Studebaker…. ik heb geen snars verstand van auto’s maar ook als leek kon ik echt wel zien dat dit heel bijzondere exemplaren waren. 

Het is ongetwijfeld nog heel druk geworden daar op die bikers-bijeenkomst. Want toen wij via een  prachtige kronkelweg van Jerome naar Prescott reden, kwamen ons voortdurend motorrijders tegemoet, we hebben er nog vele tientallen zien rijden. In Prescott zelf moesten wij hoognodig twee dingen doen. Als eerste: een winkelcentrum zoeken. Want – schandalig – opa en oma hadden nog steeds niets moois voor Oona gekocht! En als tweede: stoppen bij een tankstation. Want onze Jeep had dorst. We hebben een tijdje in Prescott rondgelopen, het leek er in eerste instantie op dat we rondom een park wel wat winkeltjes zouden kunnen vinden maar het bleken vooral eettentjes en dergelijke te zijn. We kregen ondertussen wel te horen dat de wereld binnenkort zou vergaan…. sorry maar de folder die we in onze handen gedrukt kregen ben ik kwijt geraakt, ik weet dus niet meer op welke datum het allemaal afgelopen is voor ons. Toch maar even doortypen, ik wil natuurlijk nog wel dit reisverslag af hebben voordat het zover is! We zijn verder op zoek gegaan, en vonden een echte shopping mall. Kijk, dat zag er beter uit, daar zouden we vast wel een leuk jurkje of stoer spijkerbroekje voor Oona kunnen vinden. Maar o jee, wat hebben die Amerikanen toch een vreselijke smaak….. we vonden alle kinderkleding daar ronduit lelijk. We besloten om onze zoektocht hier in Prescott maar op te geven, onze laatste hoop was nu gevestigd op Phoenix.

Via een enorme kronkelweg reden we vanuit Prescott richting Wickenburg, chauffeur Hans zat  zichtbaar te genieten van al dat bochtenwerk. Tenminste, tot het moment dat hij op de benzinemeter keek…. we waren dus vergeten om in Prescott te tanken. Gelukkig zag ik op de wegenkaart dat we al redelijk snel een klein plaatsje met de naam Wilhoit tegen zouden komen. Een paar bochten nog, toen zagen we het in de verte al beneden ons liggen. Hans ging zo zuinig mogelijk rijden, bovendien gingen we nu omlaag dus de auto slurpte iets minder benzine dan tijdens het begin van deze rit. En rijdend en wel bereikten we Wilhoit, waar dus geen enkel tankstation te vinden was! Chips, wat nu? Nou, gewoon verstand op nul en doorrijden maar, in de hoop dat in het volgende gehucht wel getankt zou kunnen worden. Wat hebben we ‘m geknepen, in de achttien mijlen tussen Wilhoit en Yarnell. Ik verwachtte elk moment dat de auto zou gaan sputteren, en dat we zomaar ergens langs de kant van de weg stil zouden komen te staan. Maar onze Jeep perste de laatste druppels benzine eruit, en bracht ons zo naar een van de allermooiste bezienswaardigheden van deze reis: een tankstation!! En dan denk je te kunnen gaan tanken…. besluit net op dat moment onze creditcard (waarvan de magneetstrip beschadigd was) het niet meer te doen. Gelukkig stond er een ATM-machine binnen, we hebben dus eerst maar even met onze gewone bankpas wat knisperende dollars getankt die we vervolgens meteen aan de medewerkster van het tankstation hebben afgedragen. Maar nog steeds kwam er geen druppeltje benzine uit de pomp, we snapten er niets van. Deze keer bleek het een foutje van die vrouw te zijn, ze had de verkeerde pomp opengezet. Toen ook dat euvel was verholpen konden we dan toch eindelijk de benzinetank weer vullen…. pfff….  Vanmorgen dachten we nog een lekker ontspannen dagje tegemoet te gaan, nou, dit was minstens net zo spannend als dirtroad rijden hoor. Als troost hebben we ons zelf meteen maar even getrakteerd op een flinke beker Häagen-Dazs ijs, dat hadden we verdiend.

In Wickenburg was ‘t warm, zeg maar gerust: heet! En uitgestorven! We zijn nabij ons Best Western Motel wat rond wezen wandelen, maar veel mensen waren er niet te zien. Wel ratelslangen, tarantula’s en Gila Monsters, zomaar op het trottoir. Het waren levensechte beeldjes, precies op de goede grootte en die lagen dan zomaar ergens langs de ingang van een winkel op de stoep. Je zou je rot schrikken zeg, als je er geen erg in had dat ze niet echt waren. Helaas zagen we wel dat het op zich best mooie stadje op z’n retour lijkt te zijn, er was heel veel leegstand in de winkels. We vonden wel een eenvoudig eettentje dat nog open was, toen we naar binnen keken zagen we dat er helemaal niemand zat te eten. Maar we hadden honger, dus we zijn toch maar naar binnen gegaan. Een medewerker zei ons dat we achter in de zaal mochten plaatsnemen… en daar kwamen we er dus pas achter dat we niet een eenvoudig ‘hamburger-en-salade’-etablissement waren binnengelopen, maar een luxe restaurant. Heuse tafelkleden, stoffen servetten, een dame met een echt serveerstersschort aan en als klap op de vuurpijl ook nog eens een stemmig saxofoonmuziekje...... een ware cultuurschok voor culinaire barbaren zoals wij. Maar, we moeten toegeven... het eten heeft ons heel lekker gesmaakt.

We hadden een terrasje voor onze motelkamer. Heerlijk, daar heb ik lekker een uurtje zitten lezen. De rust werd alleen ruw verstoord door een trein die heel kort achter het motel door bleek te rijden, verdorie, we letten er altijd op dat we geen motel naast een spoorbaan kiezen en nu hadden ze ons zomaar toch te pakken. Wie verstopt zo’n spoorbaan nu ook achter een schutting? Ik vreesde al voor een slapeloze nacht, maar gelukkig, het viel mee. Want dit was de eerste en meteen ook laatste trein die van het spoor gebruik maakte, we hebben tijdens onze voorlaatste nacht van onze vakantie dan ook prima kunnen slapen.

Gereden : 171 mijl

Deze laatste vakantiedag zijn we begonnen met iets unieks: we hebben onze auto gewassen! Normaal gesproken brengen we onze auto inclusief al het dirtroadvuil dat we tijdens onze vakantie hebben verzameld met een gerust hart weer terug, geen enkele verhuurder die daar ooit moeilijk over heeft gedaan. Maar deze keer zag de auto er zo ongelooflijk smerig uit…. dit was zelfs voor ons te erg. Dus hebben we een autowasstraat gezocht, en daar is Hans aan de slag gegaan. En jee, viel dat even tegen zeg. De modder die zich tijdens onze rit door de San Rafael Swell tussen de wielkassen had verzameld was bijna niet meer weg te krijgen. Het heeft ons een fortuin aan quarters gekost om onze Jeep weer een heel klein toonbaar te krijgen. En dat met nog een dirtroadrit voor de boeg vandaag! Al vertrouwden we er wel op dat die route niet al te veel viezigheid op zou leveren, het was bloedheet en dus ook kurkdroog hier rondom Wickenburg.

Maar voordat die dirtroadrit aan de beurt was, hadden we eerst nog iets anders gepland. De Gold King Mine was ons gisteren zo goed bevallen, we wilden dan ook graag nog zo’n oud mijnstadje gaan bekijken. Vandaar dus dat we naar de Vulture Gold Mine reden, de plek waar de Oostenrijker Henry Wickenburg in 1863 goud had ontdekt. In de jaren ’80 en ’90 van de 19e eeuw hebben er een kleine 5.000 mensen in het mijnstadje gewoond, er staan nog een paar gebouwen uit die tijd overeind. Nou ja, min of meer overeind, het grootste gedeelte was zo vervallen dat we er niet meer naar binnen mochten. Op een paar plekken konden we nog wel even binnen kijken; normaal gesproken vinden we zoiets heel mooi maar hier voelden we helaas toch echt veel minder enthousiasme opborrelen dan op vergelijkbare plekken die we hebben bezocht. Zoals Bodie, of de Lost Burro Mine in Death Valley National Park. We vonden de gebouwen in de Vulture Gold Mine veel minder sfeervol, het deed ons eigenlijk niet zoveel.

Maar goed, we hadden de (dure!) entreeprijs betaald en dus gingen we toch de hele tour doen… we wilden wel waar voor ons geld, toch. En zo her en der kwamen we toch nog wel een paar mooie plekken tegen, de blacksmith shop was aardig om te zien en ook de Power Plant, waar nog veel oude machinerie bekeken kon worden, was best fotogeniek. Eigenlijk was de Vulture Gold Mine veel ‘echter’ dan het bij elkaar verzamelde zootje van de Gold King Mine, maar dat betekende helaas niet dat we het ook interessanter vonden. Ach, we hebben er een paar leuke foto’s kunnen maken, maar verder is ons bezoek aan deze plek niet echt in onze herinnering blijven hangen.

Op naar Phoenix. Maar dan wel met een omweg, we gingen natuurlijk niet zomaar saai over de highway naar de stad rijden. De Castle Hot Springs Road, die in de buurt van het plaatsje Morristown begint, is een 37 mijl lange route door een heuvelachtig landschap met rotsen en woestijnvegetatie. Het leek ons een goed idee om onze vakantie met deze rit af te sluiten. Zoals we al verwachtten lag de weg er prima bij, we hoefden echt niet bang te zijn dat onze Jeep straks opnieuw een schoonmaakbeurt nodig zou hebben. Ik kan deze rit het beste beschrijven als “de Apache Trail in ’t klein”, we hebben onderweg regelmatig tegen elkaar gezegd dat deze twee dirtroads zoveel op elkaar lijken. Niet dat ik hiermee de fans van de Apache Trail aan wil moedigen om nu meteen de Castle Hot Springs Road in hun routeplanning op te nemen, de Apache Trail is van deze twee routes toch echt wel de mooiste. Maar als je van dirtroad rijden houdt, en je bent toevallig toch in deze omgeving, dan is het gewoon een hele leuke rit om te doen. We reden op gegeven moment langs de leegstaande Castle Hot Springs Resort, een duur uitziend vakantie-oord midden tussen de palmbomen. Kijk, zoiets heeft de Apache Trail nou weer niet! Ter hoogte van dat resort begon ook het spannendste deel van de rit, we moesten hier over een afstand van 3 mijl door een droogstaande wash rijden. Geen mooie vlakke zandweg dus, maar allemaal losse keien. ’t Ging allemaal prima, en al gauw bereikten het einde van de wash alweer.