Gereden:  144 mijl          

We hadden voor deze vakantie bij de weergoden regen besteld. Een béétje regen, net genoeg om de regenwouden van Olympic National Park op hun mooist te laten zijn. Die flinke bui die op ons dak viel op het moment dat we Seattle uitreden, dát was nou net weer niet de bedoeling. Maar niet getreurd, we hadden nog een ferry overtocht en een lange rit voor de boeg voordat we Olympic zouden bereiken, misschien zou de regen tegen die tijd wel zijn opgehouden.

Zoals we al verwachtten was het niet druk bij de ferry. Tja, wat wil je ook, op zondag om 7 uur ’s ochtends! Vanwege het slechte weer konden we niet op het dek van de Puyallup (zo heette onze boot) van het uitzicht genieten, we zijn dus maar even in het restaurant gaan zitten. Konden we meteen ontbijten, dat was ook wel makkelijk natuurlijk. Na een klein half uurtje varen bereikten we de overkant van de Puget Sound, en konden we de auto weer op gaan zoeken. Het eerste plekje dat we in onze TomTom programmeerden was het adres van de Walmart, we moesten natuurlijk wel even ons gebruikelijke overlevingspakket gaan aanschaffen. Met een gloednieuwe koelbox, twee blauwe stoelen en uiteraard het nodige eten en drinken konden we verder naar bestemming nummer 2: het Visitor Center in de stad Port Angeles. Daar wilden we de entree voor Olympic NP gaan betalen, maar de dames daar achter de balie wilden onze dollars niet aannemen. We konden bij hen alleen maar terecht voor een America the Beautiful Pass, maar díe hadden we niet nodig. We zouden kunnen betalen bij het eerste Ranger Station dat we tegen zouden komen, zo kregen we te horen.

Maar ook toen we de Elwha River Valley binnenreden konden we niet betalen, de trailhead voor de hike die we hier hadden gepland lag direct voorbij de parkgrens en we hadden géén Ranger Station gezien. Ook al waren we nu dus nog maar nét in het park, we werden meteen al verrast door een stel met mos begroeide bomen. Dit was nu precies een van de redenen waarom ik zo graag eens naar dit gebied toe wilde, ik vind het echt prachtig om zoiets te zien. Maar bij deze eerste wandeling ging het ons niet om de bomen, ons doel was een waterval, nummer 1 van de vele watervallen die we voor deze reis op ons verlanglijstje hadden gezet. Madison Falls zou best een aardige waterval zijn, zo had ik gelezen, maar zeker geen topper. Onze verwachtingen waren dus niet al te hoog gespannen.

We moesten er weer even inkomen, wat nemen we nu eigenlijk precies mee voor deze wandeling….. Nou, om te beginnen maar een regenjas en een paraplu. En het fototoestel met statief, uiteraard. We volgden een verhard pad van een paar honderd meter lang, en toen zagen we de waterval al voor ons liggen. En die was mooier dan ik verwachtte. Okay, ik wist dat we tijdens de komende weken heus nog wel méér indrukwekkende exemplaren te zien zouden krijgen, maar ook Madison Falls mag er zeker wezen. Terwijl Hans z’n best deed om de waterval zo mooi mogelijk op de foto te zetten, hield ik de paraplu boven zijn hoofd en de fotocamera. Ook een belangrijke taak, toch?

Bij Lake Crescent vonden we wel een Ranger Station. Maar ook hier konden we het entreegeld niet betalen, het Ranger Station was gesloten. Dus we hadden geen keus, we moesten weer illegaal op pad. Het pad naar Marymere Falls, om precies te zijn. Het was inmiddels droog geworden, de zon kwam zowaar heel even door. Maar de paraplu namen we voor de zekerheid toch maar mee. De trail startte bij het Ranger Station, en even verder liepen we via een smal tunneltje onder de weg door. Daar werden we, net als bij de trailhead van Madison Falls, weer verrast door een aantal bijzonder mooie bomen. Dit was dan nog niet het echte regenwoud, maar toch waanden we ons er al een beetje. We moesten ongeveer anderhalve kilometer lopen naar de waterval, dankzij de mooie omgeving beviel het ons hier prima. Bij Marymere Falls bleken we de paraplu toch weer nodig te hebben. Niet omdat het weer was gaan regenen, maar omdat er enorm veel stuifwater over het pad heen waaide. Deze keer hield ik de paraplu dus niet boven de camera, maar er voor. Op het moment dat Hans een foto wilde maken moest de paraplu omhoog, direct nadat de camera ‘klik’ zei snel weer er voor. Maar ook tijdens die paar seconden was de lens al helemaal nat, gelukkig maar dat we een hydrofieldoek hadden meegenomen om de lens steeds droog te kunnen wrijven. Dat ding werkte perfect, zelfs toen de doek nat begon te worden nam ie nog voldoende water op om de lens goed droog te krijgen.

Toen we terugkwamen bij de auto was het hoog tijd om een boterham te gaan eten. Het was behoorlijk koud, maar wel droog en zelfs een beetje zonnig. De picknickbanken waren kletsnat, dus daar konden we niet zitten. Maar geen nood, we hadden immers deze ochtend stoelen gekocht dus die konden we hier mooi inwijden. We hebben het ons heerlijk laten smaken!

Aan de westzijde van Lake Crescent zou een heel aparte boom staan, de Giant Bigleaf Maple Tree. Nu hadden we ondertussen al zoveel mooie bomen gezien, dat ik me afvroeg of deze Giant echt zo apart zou zijn dat we er speciaal voor om moesten rijden. En ja, dat was ie! Ik kan met woorden niet goed overbrengen hoe prachtig deze boom was; zoveel vertakkingen die alle kanten uitstaken, en die prachtige groene mossen. Ook de foto’s die we hebben gemaakt doen de boom geen recht, het bleek gewoonweg niet mogelijk om de hele Giant op één plaatje te krijgen. Je zal me daarom gewoon op m’n woord moeten geloven: ja, de Giant Bigleaf Maple Tree is de (kleine) omweg méér dan waard, als je langs Lake Crescent afrijdt moet je hier echt even naar toe gaan !

Gereden:  62 mijl

Het was geen toeval dat we juist op deze 1e mei in Neah Bay waren. Ons doel van vandaag was Point of the Arches, een groep seastacks op Shi Shi Beach. Met laagtij kan je daar zomaar tussendoor lopen, en dat is toch echt een absolute must als je deze rotsen gaat bekijken. Om te bepalen welke dag het meest geschikt was voor deze onderneming moesten we dus de getijdentabellen bestuderen, en ook een inschatting maken van de tijd die we nodig zouden hebben om er naar toe te lopen. Laagtij werd vandaag verwacht rond het middaguur, en dat leek ons een ideaal tijdstip.

Ik vond ’t wel spannend, hoor. Hoe zouden mijn voeten zich houden op deze lange trail? Zou de steile afdaling, halverwege de trail, niet té steil zijn? Op Ruby Beach en op Rialto Beach waren we kreekjes tegengekomen die de weg versperden, zouden we nu ook dergelijke hindernissen tegenkomen? En hoe modderig zou het modderpad zijn, dat nadrukkelijk wordt genoemd in elk reisverslag dat ik over Shi Shi Beach had gelezen? We zouden het vanzelf merken, allemaal.

Om half 7 ’s ochtends stonden we met een volgepakte rugzak bij de trailhead. Echt helemaal lekker voelde het niet om de auto daar achter te laten, we hadden gelezen dat hier zo nu en dan in de geparkeerde auto’s werd ingebroken. Uiteraard ging onze foto-apparatuur mee, en ook de paspoorten werden niet vergeten. Als onze tassen met kleding zouden worden weggehaald, dan zou dat weliswaar lastig zijn maar het was niet iets waar we ons bij voorbaat al echt druk om konden maken. De laptop was nog wel het meest kostbare item dat we noodgedwongen in de auto achter moesten laten.

Meteen vanaf de parkeerplaats liepen we een bos in, een uitzonderlijk donker bos met dicht op elkaar staande bomen. Al gauw werd het bos iets meer open, we liepen nu via een boardwalk tussen de bomen door. Die boardwalk had duidelijk te lijden gehad van de vochtige omstandigheden hier, het pad lag er minder netjes bij dan de boardwalk van gisteren, naar Cape Flattery. Maar het was nog prima begaanbaar hoor. Toen we het einde van de boardwalk bereikten wist ik dat nu al snel dat beruchte modderpad zou komen. Inderdaad werd het pad nu wel een beetje modderig, maar het viel echt reuze mee. We konden makkelijk om de kleine modderpoelen heenlopen.

Ik had iets te vroeg gejuicht. Het beetje modder ging over naar een beetje veel modder. En het beetje veel modder werd al gauw één enorme modderpoel over de volle breedte van het pad. We zagen dat andere hikers geprobeerd hadden om naast het pad, tussen de bomen door, een alternatieve route te maken. Op die manier konden we de ergste modderplekken omzeilen, maar het haalde wel ons wandeltempo enorm omlaag. Want die alternatieve paadjes waren ook niet echt makkelijk begaanbaar, het was soms wat wringen tussen de begroeiïng door, wat kleine hoogteverschillen overwinnen, zoeken hoe het pad verder ging…..

Na zo’n 2 mijl lopen bereikten we een open plek vanwaar we uitzicht hadden over het diep beneden ons liggende strand, de oceaan en – in de verte – de seastacks van Point of the Arches. Direct voorbij dat uitkijkpunt zagen we het pad steil omlaag gaan. Volgens informatie die ik op een Amerikaans forum had gekregen zou het touw dat daar ooit als hulpmiddel had gehangen verdwenen zijn. Maar hé, verrassing, er hing nu toch weer een touw! Handig, dat maakte de steile afdaling net wat makkelijker. Al had ik het zonder touw ook wel gered hoor, het was niet overdreven moeilijk.

En toen stonden we dan eindelijk op het strand. Op Shi Shi Beach, toch wel een van de meest bijzondere bestemmingen van deze vakantie. Een heel eind naar links lag ons einddoel: Point of the Arches. De seastacks leken best al dichtbij te zijn, maar we hadden toch echt nog 2½ mijl voor de boeg voordat we er daadwerkelijk zouden zijn. Lopen over het strand ging gelukkig heel wat makkelijker dan lopen over het modderpad, het ging lekker vlot nu. Tot het moment dat we Petroleum Creek bereikten, ja hoor, weer zo’n weg-versperrend kreekje dat dwars over het strand heen liep. We waren voorbereid, deze keer! Modderschoenen uit, sokken uit, sandalen aan…. en zo al pootje badend door het ijskoude water naar de overkant van het kreekje. We hadden ook een handdoek bij, zodat we niet met natte voeten verder hoefden.

Wat een super gevoel was dat zeg, om Point of the Arches nu helemaal close-up te kunnen zien. We waren ruimschoots op tijd, het zou nog zeker een paar uur duren voordat het echt helemaal laagtij was. Het voorste deel van de rotsen stond al droog, de achterste seastacks stonden nog in het water. Maar dat kwam vanzelf wel goed, de komende uren! We hadden dus alle gelegenheid om dit prachtige stukje natuur uitgebreid te kunnen bekijken en te fotograferen.

Voor de rotsen lagen lange steenrichels, met groen zeewier er overheen. Dit vormde een mooie voorgrond voor onze foto’s, alleen stond ik zelf voortdurend in de weg. De zon scheen namelijk op onze ruggen, en mijn lange schaduw viel tijdens het fotograferen steeds op die voorgrond. Pas toen we de steenrichels goed op de foto hadden staan, liepen we om de voorste rotsen heen. De aanblik daar verraste ons: die komvormige baai met nog veel meer seastacks kenden we nog niet van de foto’s. Wat was dit mooi zeg! Dit was echt een ontdekkingstocht tussen de rotsen door, we zagen steeds weer wat nieuws.

Een kale boomstam bleek een goed zitbankje te vormen. De boterhammen werden uit de rugzak opgediept, het was tijd voor een uitgebreide pauze. Voor mij tenminste, Hans heeft niet zo’n zitvlees dus die ging na de laatste hap meteen weer verder met het verkennen van de omgeving. Ik bleef lekker nog een hele tijd zitten, even energie sparen voor de lange weg terug. Via onze walkie talkies hielden we contact met elkaar, da’s toch altijd wel fijn als je elkaar niet meer direct in het oog hebt.

Het was ondertussen echt eb geworden, we konden nu heel ver tussen de rotsen doorlopen. Op diverse plaatsen zagen we hele groepen zeesterren tegen de wanden geplakt zitten, op het strand liep ook nog een kleine krab. We konden er maar geen genoeg van krijgen, we zijn nog een keer naar de achterzijde van de seastacks gegaan. ’t Was wel lastig lopen daar, de bodem zat vol met ongelijke rotsrandjes en op veel plekken stond water. Maar dat hield Hans niet tegen (mij wel!); hij ging op zoek naar een plek vanwaar hij de arches (de gaten in de rotsen) beter op de foto zou kunnen zetten. Tevergeefs, zijn ontdekkingstocht leverde geen goede shots op.

Toen het water langzaam aan weer hoger begon te komen, werd het tijd om aan de terugtocht te beginnen. En die was zwaar…. heel zwaar….  Op de heenweg was het lopen over het strand nog best vlot gegaan, maar het leek wel of het zand nu veel losser was…. het was echt zwoegen en zuchten om verder te komen.En natuurlijk kwamen we ook de andere hindernissen weer tegen:  het steile pad (omhoog, deze keer), het modderpad, de boardwalk en het donkere bos. Vooral het modderpad bleek een zware opgave te zijn, we schoten voor geen meter op en we begonnen de vermoeidheid steeds erger te voelen. Een laatste redmiddel is dan: het zingen van een opwekkend wandellied. Nu vonden we het Potje met vet niet helemaal toepasselijk hier, we hebben er dan ook maar een eigen creatieve variatie op gemaakt. En die willen we jullie natuurlijk niet onthouden: Ik heb een potje met mud, al op het pad leeggeschud, ik heb een potje potje potje potje mu-hu-hud, al op het pad leeggeschud…… ta da da…… tweede couplut……

Wat waren we blij toen de boardwalk weer in zicht kwam, gelukkig nog even een makkelijk begaanbaar stuk. En we waren nog veel blijer toen we de auto weer zagen, met alle ruiten nog in tact en zonder opengebroken deuren. Gelukkig was er een toilet aanwezig op de parkeerplaats, een pit-toilet weliswaar, maar na zo’n lange dagtocht kijk je niet al te nauw meer natuurlijk. Ook een pit-toilet is dan heel erg luxe!

Gereden:  341 mijl

Nou, blijkbaar had ik geen last van stijve spieren, want het lukte me nog prima om even een stuk flink hard te rennen! Waarom, dat vertel ik zo meteen wel…..

Eerst maar eens bij het begin van deze dag beginnen. We zaten pas om 10 over half 9 ’s ochtends in de auto, heel wat later dan normaal dus. Maar dat was geen probleem, voor vandaag was ‘afstand overbruggen’ het voornaamste doel, het enige dat echt op de planning stond was een bezoek aan Hoh Rain Forest. Met 47° Fahrenheit was het nog best wel frisjes, maar de zon scheen al volop. En daar waren we niet blij mee…..

Ook in Hoh Rain Forest was het Ranger Station gesloten. Maar zowaar, we konden hier eindelijk wel onze entrance fee betalen, we moesten geld in een enveloppe doen en een strookje op het dashboard van de auto leggen, als betalingsbewijs. Probleempje: de entrance fee bedroeg 15 dollar en we kwamen met ons kleine briefgeld niet verder dan 12 dollar. Om nu 50 dollar in de enveloppe te doen was ons toch een beetje te gortig, dus we hebben maar 12 dollar betaald en zijn opnieuw (een klein beetje) illegaal Olympic National Park in gegaan. Op naar de Hall of Mosses Trail, die ik al jarenlang hoog op mijn verlanglijstje had staan.

Waren mijn verwachtingen misschien te hoog geweest? Lag het aan het te zonnige weer? Of kwam het doordat Hoh Rain Forest gewoon wat kleiner is dan Quinault Rain Forest? Waarschijnlijk was het vooral een combinatie van die drie….. Hoe dan ook, Hoh Rain Forest maakte veel minder indruk op ons dan dat andere regenwoud, Quinault. De Hall of Mosses Trail is maar kort, en eigenlijk is er maar één plek die echt heel indrukwekkend is. Daar staan diverse bomen met werkelijk schitterende hangende mossen dicht bij elkaar, en dat is ongelooflijk mooi. Maar ik had verwacht in Hoh Rain Forest veel meer van dit soort plekken te zien, het viel ons gewoon wat tegen dat het moois zo snel alweer voorbij was. En ja, die zon…… het was simpelweg onmogelijk om juist die mooiste plek te fotograferen, het tegenlicht was veel te fel. We moesten ons dan ook beperken tot het fotograferen van details, het was echt heel jammer dat we net datgene waarvoor we waren gekomen niet op de foto konden zetten. We waren niet de enigen die er zo over dachten, we hebben tijdens de trail nog een tijdje staan praten met een druk fotograferende man die al net zo gefrustreerd was als wij.

Er was maar één pad waarover we terug konden naar de parkeerplaats, en dat pad liep door een wat moerassig stukje. Direct naast het pad stond een grote elk (een soort eland) vredig te grazen. We hadden geen keuze, we moesten dicht langs die elk aflopen om verder te kunnen komen. Natuurlijk mét onze foto-toestellen in de aanslag, want zo’n beest is uiteraard wel een mooi foto-object. Onze elk dacht daar anders over, hij keek zeer verstoord op toen Hans met z’n fototoestel dichterbij kwam. En die laatste close-up foto, dát was er dus net een te veel…… de elk keek Hans zeer boos aan en begon toen dreigend in onze richting te lopen…… En geloof me, ik kon toen zomaar ineens heel hard rennen….. Ik was doodsbang, voor mezelf uiteraard maar meer nog voor Hans die nog ergens tussen mij en dat beest in liep….

Pas in tweede instantie drong het tot me door dat Hans me toeriep dat ik gerust kon stoppen met rennen…. hij lachte me nog uit ook!! De elk was niet meer dan een paar passen achter hem aan gegaan; blijkbaar was het beest van mening dat we nu ver genoeg uit zijn territorium vandaan waren, hij stond alweer rustig te grazen. De man met wie we eerder hadden staan praten had alles zien gebeuren, hij was best wel verbaasd dat de elk zo agressief had gereageerd. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt, en hij kwam toch best wel vaak in natuurgebieden.

En daar stonden we dan, met ons drieën. De elk bleef op dezelfde plek staan, en voor geen goud durfde ik een nieuwe poging te doen om er langs af te lopen. We zaten vast, en we hadden geen idee hoe lang dit zou gaan duren. Heel langzaam ging het beest iets verder van het pad vandaan. Onze mede-fotograaf was het wachten beu, hij liep verder. En daar was meneer elk het dus niet mee eens, hij zette opnieuw een achtervolging in en nu was het de beurt aan de man om te gaan rennen. Hij had 2x geluk, allereerst omdat de elk ook nu na een paar passen alweer inhield, en ook omdat hij de goede kant op was gerend…. hij zat niet langer meer ‘gevangen’. Uiteraard was dit nieuwe incident niet echt bevorderlijk voor mijn gemoedsrust, het zag er naar uit dat we hier nog wel even vast zouden zitten. Aan de overkant van het moerasje zagen we mensen die aan de Hall of Mosses Trail wilden beginnen, maar ja, ook zij konden er niet langs.

We hebben daar zowat twintig minuten stil gestaan. We zagen de elk nog steeds, maar hij was nu wel een flink stuk van het pad vandaan gelopen. Even al mijn moed bij elkaar verzamelen, en daarna in een snel wandeltempo de gevaarlijke plek voorbij lopen. Bij het begin van het pad kwamen we een gezin met twee kleine kinderen tegen, de oudste was een jaar of drie, de jongste zat bij papa in een rugdrager. Die mensen hadden niet gezien dat die elk gevaarlijk was, en stonden klaar met hun fototoestel om er dichter naar toe te lopen. Uiteraard hebben wij ze gewaarschuwd, ik moet er echt niet aan denken dat dat beest hen achterna zou gaan….. Ik denk dat het geen Amerikanen waren, ze reageerden vrijwel niet toen we hen vertelden dat het beest erg agressief was. Ik hoopte maar dat ze ons hadden begrepen….. ze zeiden niets maar liepen gelukkig wel verder.

Zo, weer een ervaring rijker. Mijn hartslag daalde weer naar een normaal peil, en ik zag het nu wel weer zitten om nog een korte trail te gaan lopen. De Spruce Nature Trail. Ook hier zagen we een paar hele mooie plekken, zoals de vijf aan elkaar gegroeide bomen die samen We Stand Together worden genoemd. Ook de zogenaamde nurse logs vond ik mooi om te zien, dat zijn omgevallen bomen waar nieuwe bomen bovenop groeien. Maar in z’n geheel was het geen trail die veel indruk op ons heeft gemaakt, de Maple Glade Rain Forest Trail in Quinault is toch echt onbetwist onze favoriet, als het om regenwoudwandelingen gaat.

Het werd nu tijd om aan onze lange rit naar Oregon te beginnen. Eigenlijk zou het slim zijn geweest als we in Hoh Rain Forest nog even wat hadden gegeten, maar daar hadden we op dat moment niet aan gedacht. We moesten nu dus onderweg een picknickplaats zoeken, en helemaal spontaan besloten we om de Queets River Road een stukje in te rijden. Ik wist al dat dit gedeelte van Olympic National Park niet toegankelijk was, sinds een landverschuiving een aantal jaar geleden. Maar het was ons ook niet om dit stukje rainforest te doen, maar om een picknickplek. We vonden al snel een mooie open plek, mét pit-toilet zowaar, waar we even lekker rustig konden zitten. Terwijl we daar zaten te eten kwam er een klein autootje aanrijden; de chauffeur (en tegelijkertijd ook de enige inzittende) stopte en vroeg ons wat er in Queets Rain Forest te zien was. Waarop wij hem dus uitlegden dat de weg verderop afgesloten zou zijn. De man vroeg of we hem nog iets aan konden raden, en ja hoor, dat konden we. We zaten hier immers dicht bij het prachtige Quinault Rain Forest, dat vonden wij een prima tip. Tot onze verbazing vroeg de man daarna of we uit Nederland kwamen. Hij was veertig jaar geleden ooit in Nederland geweest, hij herkende het accent! Dat hij dat na zo lange tijd nog kon horen, zeg!

De man draaide zijn auto en reed weg. Wij pakten ons boeltje in en gingen ook weer op pad. Alleen waren we best wel nieuwsgierig of de Queets River Road nog wat te bieden had, we besloten dan ook nog een stukje verder te rijden. Heel veel veranderde er niet meer aan de omgeving, dus wat dat betreft hadden we het niet hoeven te doen. Maar toch waren we blij dat we nog even voor dit extraatje hadden gekozen, anders hadden we die grote kudde herten gemist die we daar op een open plek in het bos zagen lopen. Op veilige afstand, we hoefden deze keer niet te rennen…….

Lange autoritten in Utah en Arizona vervelen ons nooit…. de uitgestrekte landschappen, de rotsen, we krijgen er echt geen genoeg van. Maar de lange autorit in de staat Washington was minder boeiend. Bomen, bomen, bomen…….. heel veel bomen……. we vonden het op gegeven moment best wel wat saai worden. Eenmaal in Oregon reden we via de snelweg naar de grote stad Portland toe, het was er druk maar gelukkig bleef het verkeer wel heel goed doorstromen. Om eerlijk te zijn, tijdens deze lange rit voelden we allebei wel een beetje heimwee naar de eindeloze vlaktes van Arizona en Utah….. We lieten Portland rechts liggen, en gingen meteen door naar de nabijgelegen plaats Gresham waar onze motelkamer al op ons wachtte. We hadden nog een paar uurtjes daglicht over, tijd genoeg dus om na het eten nog wat leuks te gaan ondernemen. En dat leuks, dat was dus: watervallen gaan bekijken in de Columbia River Gorge. Dat gebied is één en al waterval, en super toeristisch. Maar op dit tijdstip, op een donderdagavond, zou het vast wel meevallen met de drukte, zo vermoedden we.

We reden naar de Historic Columbia River Highway, waar we wel heel onaangenaam werden verrast door een wegafsluiting. Uit de tekst op het bord konden we niet opmaken of de hele route was afgesloten, of slechts een gedeelte ervan. Het zou echt een grote streep door onze planning zijn als deze oude route niet toegankelijk zou zijn, want het was toch echt onze bedoeling om hier 2 of 3 dagen lang op watervallenjacht te gaan!! Parallel aan de Historic Columbia River Highway loopt een snelweg, Interstate 84. Vanaf die snelweg zijn er diverse afritten die toegang geven tot de oude weg, op die manier zouden we hopelijk toch bij de watervallen kunnen komen. Zo gezegd, zo gedaan. Via Interstate 84 reden we een stuk naar het oosten, namen een afrit, en ja hoor, we konden nu vanuit de andere kant wél de Historic Columbia River Highway op. Waar we meteen een bord tegenkwamen waarop stond vermeld dat we verderop een afsluiting tegen zouden komen. Logisch, natuurlijk. Maar we waren al lang blij dat we toch in elk geval wel het grootste deel van de oude weg zouden kunnen rijden, het was alleen nog even spannend of ons doel van deze avond, Latourell Falls, bereikbaar zou zijn.

We zagen de afsluiting voor ons opdoemen. Jammer, géén Latourell Falls dus. Maar nog diezelfde seconde zagen we net vóór de afsluiting ook de parkeerplaats, we konden gewoon naar deze waterval toe. En daar waren we heel blij mee, want juist Latourell Falls leek ons – afgaande op de foto’s die we op internet hadden gezocht – een van de mooiste watervallen in dit gebied te zijn. En dat hadden we heel goed ingeschat, Latourell Falls is inderdaad helemaal geweldig. De waterval is heel hoog en heel smal, en het water valt naar beneden vanaf een met geel mos begroeide rotsklif. Het licht was op dit tijdstip helemaal perfect, Hans was dan ook helemaal in z’n element tijdens het fotograferen. Terwijl we daar bezig waren, kwam er nog twee keer een ander stel mensen vanaf het wandelpad naar beneden lopen. Beide stellen bleven hooguit één minuut stilstaan om naar de waterval te kijken, en gingen toen alweer weg. Waardoor wij weer even heel goed beseften hoe fijn het is om fotografie als hobby te hebben, doordat we zo druk bezig zijn met het zoeken naar de mooiste compositie en het beste licht, beleven de schoonheid van zo’n waterval veel intenser.