Gereden:  183 mijl

We zaten weer lekker vroeg in de auto, het was nog maar half 7 toen we bij ons motel vertrokken. Tja, je moet er wat voor over hebben als je perse met het juiste licht bij een waterval wilt staan. En dat betekende dus dat we ter plekke zouden moeten zijn ruimschoots voordat de zon over de boomtoppen heen zou komen, en op het water zou gaan schijnen. De waterval in kwestie was Abiqua Falls, een van de meer uitdagende bestemmingen die we hadden gepland.

Want ja, zeg nou zelf, als wij op vakantie gaan naar Amerika dan moet er toch minstens één fatsoenlijke dirtroad in de route voorkomen! De weg naar de trailhead stond beschreven als straight downhill, rough, and with lots of ugly clearcuts. Dat klonk heftig, maar doordat er direct daarna ook werd geschreven dat de rit in een langzaam tempo zelfs voor een gewone personenauto haalbaar zou zijn, durfden we toch echt wel aan met onze Jeep. De trail van de parkeerplaats naar de waterval baarde me meer zorgen, want van steep slopes en climbing around rocks and logs word ik nou eenmaal niet echt blij.

De weg viel tegen. De bodem lag bezaaid met kleine en iets grotere stenen, en doordat de weg ook nog eens heel smal en bochtig was konden we niet goed vooruit kijken of we misschien echt lastige obstakels tegen zouden komen. Mijn grootste schrik op dit soort wegen is dat we niet meer vooruit kunnen en ook niet kunnen keren. Op verschillende onoverzichtelijke plekken is Hans uitgestapt om even om het bochtje heen te kunnen kijken of we wel verder konden. En elke keer gaf hij groen licht: we rijden door! En zo bereikten we uiteindelijk dan toch de plek waar we de auto neer konden zetten, bij een hek aan het einde van de weg.

Nu hadden we nog de hike tegoed. Het zou minder dan 1 kilometer lopen zijn naar de waterval, dus die afstand, dat was geen probleem. Zoals we al wisten ging het pad vrijwel voortdurend omlaag, op sommige plekken hing zelfs een touw waaraan we ons vast konden houden. Nogal overdreven, vond ik, want zo steil was het echt niet. Hans merkte op dat het bij nat weer toch echt geen overbodige luxe zou zijn, dat touw, want dan zou het hier vast wel eens erg glad kunnen worden. Okay, zo heel overdreven was dat touw dus inderdaad niet. Op gegeven moment zagen we het kreekje diep beneden ons liggen. Langs een omgevallen boom liep het pad nu toch wel echt heel steil omlaag, en hier vond ik het heus niet overdreven dat er een touw hing. Ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt.

We hadden nu ongeveer de helft van de wandeling achter de rug, we moesten nog enkele honderden meters langs de oever van het kreekje lopen. En die zon….. die begon al best wel hoog te komen. De rit naar de trailhead had zoveel tijd gekost dat we bang waren dat we toch nog te laat bij de waterval aan zouden komen. Normaal gesproken zeg ik dan tegen Hans dat hij maar vooruit moet lopen. Maar nee, hij zag het niet zitten om mij in m’n eentje verder te laten gaan. En hij had gelijk, regelmatig had ik even zijn hulp nodig om over boomstronken heen te klimmen, onder lage takken door te kruipen, of over smalle rotsricheltjes heen te balanceren. Het was nergens gevaarlijk, maar wel wat lastig. Met andere woorden: het kostte ons nog best veel tijd om die laatste paar honderd meter te overbruggen.

Maar toen was ie daar toch eindelijk: Abiqua Falls. Adembenemend mooi wat het hier…… we werden er echt even helemaal stil van. De waterval zelf was niet eens zo bijzonder, het was vooral de omgeving die zoveel indruk op ons maakte. De waterval lag perfect midden in een halfronde rotswand die bestond uit basalten kolommen, begroeid met groene en rode mossen. Het water viel in een klein meertje. Links daarvan zagen we met mos begroeide stenen, rechts voerde het mooie kreekje het water weg, en voor het meertje bevond zich een klein kiezelstrand. Idyllisch….. met dat woord omschrijf ik deze omgeving het best.

En we hadden geluk. Hoewel de rit en de wandeling allebei meer tijd hadden gekost dan we hadden verwacht, kwam de zon nog niet boven de boomtoppen uit. Heel lang zou het niet meer duren, dat zagen we wel, maar we hadden nog genoeg tijd om dit sprookjesachtige plekje op de foto vast te leggen. Terwijl ik daar op het kiezelstrandje stond, ontdekte ik heel toevallig nog een aparte optische illusie die ik daar zelf kon creëren. Eerst keek ik vrij lang strak naar het vallende water, en meteen daarna richtte ik mijn blik op de rotswand naast de waterval. En hé, het leek nu wel of de rotswand begon te bewegen…… Hans deed nu hetzelfde, en ook bij hem werkte ‘t. Grappig!

’t Viel nog niet mee om deze prachtige plek weer te verlaten. De wandeling terug langs het kreekje nam nog meer tijd in beslag dan de heenweg, want ik gunde mezelf nu de tijd om zo nu en dan eens om me heen te kijken. Op diverse bomen zagen we mooie hangende mossen, het was hier zowaar nog een beetje regenwoudachtig. Fotograferen ging helaas niet meer, de zon zorgde nu voor veel te scherpe contrasten. Met behulp van het touw klommen we weer omhoog, het laatste stuk van de trail was verder heel makkelijk. We hadden natuurlijk nog wel die dirtroadrit voor de boeg, maar ik wist nu dat we geen onoverkomelijke hindernissen tegen zouden komen en ik zat daardoor toch wel heel wat rustiger in de auto. Maar ik was wel opgelucht hoor, toen we de keien en hobbels ongeschonden achter ons lieten.

Voor Butte Creek Falls en Upper Butte Creek Falls zouden we niet speciaal zijn omgereden. Maar nu we er toch in de buurt waren, leek het ons toch wel de moeite waard om er even naar toe te gaan. De trailhead voor deze beide watervallen lag ook aan een dirtroad, maar deze keer hoefde ik niet met m’n billen te knijpen…. de weg was zo glad als een biljartlaken. En ook de wandeling was super eenvoudig, twee kilometer lopen via een makkelijk begaanbaar bospad. Als eerste kwamen we Upper Butte Creek Falls tegen, een kleine brede waterval waar de zon al vrolijk in stond te schijnen. Leuk, maar zeker geen topper. Butte Creek Falls beviel ons beter, vooral de vorm van deze 24 meter hoge waterval was heel mooi om te zien.

Het was lunchtijd. De parkeerplaats was tegelijkertijd ook een prima picknickplek, we hebben naast onze auto lekker zitten eten. We waren net weer aan het inpakken toen er een auto aan kwam rijden, er stapten twee mannen uit die zichtbaar genoten van de mooie bosomgeving. “This may be the most beautiful spot in Oregon”, verzuchtte een van hen. Okay, het was inderdaad heel mooi hier, maar the most beautiful spot zou ik het nu ook weer niet willen noemen. De mannen kenden de trail nog niet, natuurlijk lieten we hen graag even weten dat de wandeling makkelijk te doen was en dat vooral die tweede waterval een echte beauty was. De mannen begonnen aan de trail, en wij zetten onze stoelen en koelbox in de auto. Eerst nog even een sanitaire stop, toch handig dat ook hier een pit toilet aanwezig was. Ik liep weer de parkeerplaats op, en wilde in de auto stappen. Hé, waarom ging die autodeur niet open? Ik morrelde nogmaals aan de deurknop, maar zonder resultaat. Hans stond me verbaasd aan te kijken. “Wat ben jij nou aan het doen?” wilde hij weten. Bleek dat ik niet bij onze eigen auto stond, maar bij de auto van die twee mannen! Een kleine lichtgekleurde auto die er toch echt heel anders uit zag dan onze zwarte Jeep. Tja, waar ik met mijn gedachten precies zat weet ik zelf ook niet meer, maar toch blijkbaar wel ergens héél ver weg….

Zo, drie watervallen gehad, nog drie te gaan. Maar eerst maar eens even flink wat afstand overbruggen, we hadden tot aan onze overnachtingsplaats nog zo’n 125 mijl voor de boeg.  Terwijl we nog over de dirtroad reden, terug naar de bewoonde wereld, zagen we een groepje gewapende mensen bij een pickup-truck staan. In het veld langs de weg stonden doelen opgesteld, blijkbaar kwamen ze hier hun hobby uitoefenen. Dat moet je in Nederland niet proberen, om zomaar open en bloot met grote geweren rond te lopen. Nadat we de dirtroad weer achter ons hadden gelaten zagen we naast de weg een bordje waarop stond dat hier in de buurt de Wooden Shoe Tulip Farm zou liggen; tja die hadden we misschien juist wél in Nederland verwacht, niet hier! We zijn er overigens niet naar toe gereden, hoor.

Via de North Santiam Highway (State Route 22) reden we nu naar het oosten. Tijdens de rit hadden we natuurlijk tijd genoeg om even te overleggen. We hadden voor vandaag nog drie watervallen gepland waarvan er twee niet echt hoog op ons verlanglijstje stonden, terwijl nummer drie, Proxy Falls, ons juist wel helemaal geweldig leek. Voor die laatste waterval wilden we zeker genoeg tijd overhouden, we besloten daarom om Koosah Falls en Sahalie Falls over te slaan. Dat betekende dus dat we nu in één ruk doorreden naar het plaatsje Sisters. Onderweg vermaakten we ons prima, we vonden deze rit mooier dan de andere lange ritten die we tijdens deze vakantie al achter de kiezen hadden. We reden langs het grote Detroit Lake, we verbaasden ons over de grote hoeveelheid hout en takken die van de bomen waren gewaaid en nu midden op de weg lagen, we zagen een bord waarop ons werd verzocht om sneeuwkettingen te gebruiken en zowaar, even later reden we zelfs een klein stukje écht door de sneeuw. Die lag niet op de weg hoor, maar alleen in de berm.

In Sisters checkten we allereerst in in ons motel. Het was nog iets te vroeg om te gaan eten dus ik ben lekker even buiten in mijn boek gaan zitten lezen, terwijl Hans de foto’s van de drie watervallen veilig stelde. Daarna nog even boodschappen doen, een restaurant zoeken, en toen was het dan toch echt tijd geworden om naar Proxy Falls te gaan. Ons motel lag vlak bij de plek waar de McKenzie Pass Highway uitkomt op de North Santiam Highway, we zouden die weg zo’n 6 mijl moeten volgen en daar zou dan de trailhead liggen. Toen we de McKenzie Pass Highway opdraaiden stond er een bord met de mededeling dat de weg zo’n 9 mijl verderop afgesloten was. Geen probleem, wij hoefden zo ver niet te komen. Toen we zo’n 5 mijl hadden gereden, begonnen we goed op te letten of we de trailhead zouden zien. Vijf mijl, zes mijl, zeven mijl…… geen trailhead! Acht mijl, negen mijl……. daar was wel de afsluiting maar nog steeds geen bordje waarop de trail naar Proxy Falls stond aangekondigd. We snapten er echt niets meer van. We zijn weer teruggereden in de hoop dat we ergens iets over het hoofd hadden gezien, maar nee hoor, ook nu lukte het niet om de trailhead te vinden. Bij gebrek aan betere ideeën zijn we maar teruggegaan naar ons motel. Bij de balie konden ze ons ook al niet verder helpen, internet was nu onze laatste toevlucht. En na enig gezoek en gepuzzel kwam ik er dus achter dat het mijn fout was, ik had de informatie verkeerd gelezen. Proxy Falls lag helemaal aan het andere uiteinde van de McKenzie Pass Highway, en het was veel te ver om daar nog naar toe te rijden. Dat was jammer zeg, we zouden deze waterval echt heel graag hebben gezien.

Gereden:  62 mijl

Het beste tijdstip om Elowah Falls te fotograferen is de vroege ochtend, vandaar dus dat die waterval als eerste op ons programma stond. Zo op papier zag de wandeling er eenvoudig uit, 1100 meter enkele afstand, wel met hoogteverschillen maar zonder moeilijke obstakels. Toch werd het meteen al even lastig, toen we op zowat twee minuten lopen vanaf de trailhead al een splitsing tegenkwamen.  Moesten we hier linksaf, rechtsaf…… we hadden echt geen idee??  In mijn routebeschrijving werd de splitsing niet genoemd, en op het bord dat we zagen staan kwam de naam Elowah Falls niet voor. Hans liep het bord voorbij en kijk, op de achterzijde stond wél de richting naar de waterval aangegeven. Rechtsaf, zo stond daar, en omdat wij van de andere kant aan waren komen lopen betekende dat voor ons dus dat we het pad naar links moesten hebben. En dat pad ging steil omhoog, het was dus meteen al hard werken. Na de korte maar wel pittige klim kwamen we opnieuw bij een splitsing. Er stond een houten paal waarop ooit een bordje moet hebben gezeten, zoveel was wel duidelijk. Maar verder was er nergens een aanwijzing te bekennen, deze keer moesten we dus gokken.
 
“Rechtsaf”, was mijn gevoel. En ook Hans gokte dat we het pad naar rechts moesten hebben. Daar waren het dus meteen al over eens, het werd rechtsaf. Jee…… we dachten al dat dat eerste deel van het pad steil was……. nou hier ging het nog veel méér omhoog. Het pad was ook een stuk slechter, er lagen veel meer kleine stenen waardoor het lopen (voor mij, althans) lastiger ging. Op gegeven moment besefte ik dat we echt niet goed zaten, de afstand van de trailhead naar Elowah Falls was iets meer dan 1 kilometer en we hadden nu toch echt wel verder gelopen. Maar Hans hoorde water…… hij ging nog even om het bochtje heen kijken en ja hoor, daar zag hij een waterval. Maar dat was dus niet Elowah Falls, het was de Upper McCord Creek Falls. Het was nooit onze bedoeling geweest om die waterval te gaan bekijken, je kan ze immers niet allemaal zien. Maar ja, nu we er toch waren moest ie natuurlijk wel even op de foto. Al wilden we daar niet al te veel tijd aan besteden, we waren bang dat we anders te laat zouden zijn om Elowah Falls nog in de schaduw aan te treffen.

Om tijd te winnen besloten we even uit elkaar te gaan. Hans bleef achter bij de Upper McCord Creek Falls, voor de foto’s, terwijl ik weer terugliep naar de splitsing waar we verkeerd waren gegaan. Ik verwachtte dat Hans me gauw genoeg in zou halen, hij loopt immers veel sneller dan ik. Maar nee, hij kwam maar niet opdagen. Ik begon te vrezen dat ik bij de splitsing opnieuw verkeerd was gegaan, en dat ik nu dus terugliep naar de parkeerplaats, in plaats van naar Elowah Falls….. Ik stopte, en begon om me heen te kijken of ik ergens een oriëntatiepunt kon vinden. Net op dat moment zag ik Hans op het pad achter me verschijnen; hij verzekerde me ervan dat ik de splitsing toch echt nog niet had bereikt, en dat ik dus niet verkeerd was gelopen.  

Hans ging nu in zijn eigen tempo vooruit, al gauw verdween hij uit beeld. Een klein stukje verder bereikte ik inderdaad de splitsing, ik wist nu zeker dat ik de goede kant op liep. En ja hoor, even later zag ik dan toch eindelijk de waterval waar het ons om ging: Elowah! Uiteraard verwachtte ik Hans daar nu ook aan te treffen, druk bezig met z’n fototoestel. Maar waarom zag ik hem nu nergens? Ik speurde de omgeving helemaal af, maar nee….. hij was onvindbaar. Ik snapte er helemaal niets van, er was verder geen enkel zijpad geweest dus dit was simpelweg de enige plek waar hij kon zijn. Om eerlijk te zijn, ik begon een beetje in paniek te raken. Ik besloot het pad voorbij de waterval nog even verder te volgen, misschien had hij ergens een hoger gelegen viewpoint gezien vanwaar hij de waterval kon fotograferen. Al snel zag ik dat daar verderop geen goede viewpoints waren, ik draaide om en liep weer terug naar de waterval. En hé…… wie zag ik daar op het pad waar ik zelf een paar minuten eerder nog had gelopen……. ja hoor, mijn Hansie. Wat een opluchting……. Wat bleek: hij was dus wél bij de splitsing verkeerd gelopen! En daar was hij pas achter gekomen toen hij de auto’s beneden zich op de parkeerplaats zag staan! Ja hoor, hij mocht toen dus nog een keer via dat steile pad omhoog……. Je snapt natuurlijk wel dat ik hem, nadat ik van de schrik was bekomen, hartelijk heb uitgelachen.

En nu was het dan toch eindelijk tijd om onze aandacht aan Elowah Falls te besteden. En wauw……. wat was ie mooi….. Heel hoog, heel smal, een met geel mos begroeide rotsklif, een bruggetje, een prachtige groene omgeving…… bijna een tweelingbroertje van de al even prachtige Latourell Falls. We hadden gigantisch veel last van stuifwater, mijn dunne zomerbroek was helemaal doorweekt en zat tegen mijn benen aan geplakt. En koud dat het was…. het zou dan weliswaar een hele warme dag worden vandaag maar daar merkten we hier, in de schaduw en met een stevige wind op onze doornatte kleding, helemaal niets van. We hebben er, zo alles bij elkaar bezien, heel wat voor over moeten hebben om Elowah Falls te kunnen zien en geloof me, ik zou het zo wéér doen. Want deze waterval had ik voor geen goud willen missen.

We liepen terug naar de auto (in één keer goed, deze keer) en reden vervolgens helemaal naar de andere kant van het watervallengebied. Voor de korte, eenvoudige trail naar Bridal Veil Falls. Vooral het kreekje dat bij die waterval hoort zou exceptionally photogenic zijn, zo was ons beloofd. Bij de meeste watervallen hier in de Columbia River Gorge valt het water naar beneden langs een kale rotswand. Bridal Veil Falls is anders, de rotswanden van de smalle kloof waar het water doorheen komt zijn groen begroeid en de onderliggende rotsstructuur is dus niet zichtbaar. Het kreekje waar het water in terecht komt bleek inderdaad heel mooi te zijn, met rotsblokken erin en mos-bomen er direct naast. Het kreekje en de waterval tegelijk fotograferen bleek echter een vrijwel onmogelijke opgave te zijn, vanaf het laag gelegen standpunt langs de oever was er van de waterval maar een heel klein stukje te zien en bovendien hadden we ontzettend veel last van het felle zonlicht en van het stuifwater dat een hele wolk mist creëerde. Bridal Veil Creek is voor ons dus wel een mooie herinnering, maar voor dit reisverslag heeft het geen bijzondere foto’s opgeleverd.

De vroege middag werd nuttig besteed in Cascade Locks: alvast warm eten, even lekker niksen, foto’s back-uppen, wasje draaien….. De schone was werd op ons bed gekieperd, ik had geen tijd meer om die nog op te ruimen want er moesten ook nog boterhammenpakketjes worden gemaakt voor in de rugzak. Want die picknick gisterenavond bij Punchbowl Falls was ons prima bevallen, vandaag zouden we vast ook wel weer zo’n mooie plek vinden.

Afgaande op de reisverslagen die ik tot nu toe heb gelezen, beperken de meeste mensen die Columbia River Gorge bezoeken zich tot een korte stop bij Multnomah Falls en verder misschien nog één of twee andere watervallen die dicht bij de weg liggen. Maar wat mis je dan toch veel…. Zoals de schitterende trail naar Fairy Falls, bijvoorbeeld. We moesten er wel hard voor werken hoor, 12 steile switchbacks voel je behoorlijk in je beenspieren. Maar daarna werd het pad veel vlakker, we liepen nu via een bospad door een smalle kloof. Langs ons lag een snel stromend kreekje dat we diverse keren via bruggetjes moesten oversteken. ’t Kreekje lag helemaal vol met grote, groen begroeide stenen en met kleine boomstammen die ook al helemaal bedekt waren met groene mossen. En ook op de oevers was het groen: bomen, varens, andere groene planten……  fifty shades of green, zullen we maar zeggen. Ik vond het super hier, ook al zou de waterval helemaal niets zijn, dan nog was deze trail 100% de tijd en moeite waard.

Fairy Falls is klein, heel klein. Deze waterval moet ’t dan ook niet hebben van de indrukwekkende kracht van ’t water, maar juist van de mooie vorm. Het water waaiert als een dun gordijn uit over een trapvormige donkere rotswand, en dat geeft een prachtig effect. De jongeman die kort na ons bij de waterval arriveerde was duidelijk ook van dit natuurverschijnsel gecharmeerd. Eerst wachtte hij geduldig tot wij klaar waren met fotograferen, daarna liep hij het kleine bruggetje net voor de waterval over en bleef daar toen stilstaan. Heel intens bestudeerde hij de waterval, hij stond er echt bewegingsloos naar te kijken. ’t Was een heel aparte jongen, allebei vermoedden dat hij misschien wel autistisch was….

Omdat ik vooral berg af veel langzamer loop, besloot ik alvast aan de terugweg te beginnen terwijl Hans nog wat omgevingsfoto’s maakte. Deze keer hadden we onze walkie talkies meegenomen, zodat we contact konden blijven houden met elkaar. Ik wilde Hans niet nog een keer kwijt raken, net zoals deze ochtend. Kort voor ik de switchbacks bereikte zag ik een sok op het wandelpad liggen, hé die zag er precies zo uit als mijn eigen wandelsokken. Zelfde merk, zelfde kleur…. Ach, mijn sok kon het niet zijn want ik had geen reservepaar meegenomen. Een paar minuten later, ik was toen net begonnen aan de afdaling, riep Hans me op via de walkie talkie. “Of ik misschien een sok kwijt was?” Nee, ik was geen sok kwijt, dus ook Hans liet ‘m mooi liggen zodat de echte eigenaar hem op de terugweg nog zou kunnen vinden.

Omlaag lopen is voor mijn voeten veel meer belastend dan omhoog lopen. Een stukje voor Wahkeena Falls stond een bankje, en daar ben ik eens lekker gaan zitten. Met m’n schoenen uit, want mijn voeten deden zeer. Het viel nog niet mee om ze daarna weer aan te trekken, maar ja, ik moest wel. Want we hadden zowaar nóg een trail gepland deze avond. Die gelukkig wel minder zwaar was dan die naar Fairy Falls, nóg zo’n steile klim zou ik echt niet meer uit mijn benen hebben kunnen krijgen.

Wahclella Falls bleek een zeer waardige afsluiter te zijn van onze watervallentocht hier in Columbia River Gorge. Het was vooral de omgeving die heel veel indruk op me maakte: de hoge steile rotswand met het water dat in twee etappes door een smalle spleet naar beneden viel, de enorme rotsblokken in en naast het kreekje, het vele groen. Als totaalplaatje was dit zelfs een van mijn favorieten. Kan je je nog een mooiere picknickplek voorstellen??

Gereden:  258 mijl

Voordat we het binnenland weer ingingen, reden we eerst nog een stuk langs de kust. Bij Cape Perpetua wilden we een korte stop maken om de rotskloof Devils Churn te bekijken; op de parkeerplaats werden we aangesproken door een vrouw die zei dat ze een stukje terug, ter hoogte van een stel huizen, walvissen in de oceaan had gezien. Zo, dat was een mooie tip zeg, we reden meteen naar de aangewezen plek en speurden intensief het water af. Eerst nog zonder resultaat, maar toen ineens….. ja daar zagen we een hele spuit water omhoog komen, een vin, heel even een grote donkere rug die boven het water uitkwam…….. De walvissen bevonden zich best wel op grote afstand, dus heel erg goed konden we ze niet zien. Maar toch, het was wel hartstikke leuk om dit zo onverwacht mee te maken.

Even later stopten we voor de tweede keer op de parkeerplaats bij Devils Churn. We moesten een stukje lopen via een steeds dalend pad om de kloof te bereiken. Langs het pad stonden veel bloemen, struiken en bomen, we zagen zelfs een heuse Spruce Burl, zo’n boom met een vergroeiïng zoals we die al eerder in Olympic National Park hadden gezien. Bij Devils Churn hebben we staan kijken hoe de kloof zich bij elke golf met water vulde, waarna het water weer terugtrok.  Niet al te lang natuurlijk, want we hadden nog een lange rit voor de boeg.

Bij de plaats Reedsport verlieten we de kust, we gingen nu via State Route 38 naar het oosten. Langs de weg lag de Umpqua River, we vonden deze route direct al veel mooier dan de kustroute. En niet alleen de omgeving, ook het weer verbeterde zienderogen. Al gauw gingen we van het dikke-vesten-weer naar een korte-broeken-temperatuur. Vanaf de plaats Roseburg gingen we verder via State Route 138, de North Umpqua Scenic Highway. En deze weg mag wat ons betreft zeker ‘scenic’ worden genoemd, de North Umpqua River waar we nu voortdurend langs af reden was lekker ruig. Er moesten nu wel wat beslissingen worden genomen. We wilden hier in dit gebied  weer watervallen gaan bekijken, maar het tijdstip daarvoor was nu dus wel hartstikke verkeerd. De meeste watervallen hier aan het begin van de route staan overdag vol in de zon, en dat is nu juist wat we niet willen. Er was eigenlijk maar één goede optie, en dat was Shadow Falls. Die, de naam zegt het al, een groot deel van de dag in de schaduw zou staan. Voor deze waterval zouden we echter wel een flink stuk extra moeten rijden, het was echt even passen en meten of we vanavond nog genoeg tijd over zouden hebben voor de waterval die als absolute nummer 1 op onze wensenlijst stond, Lemolo Falls.

We concludeerden dat ’t net moest lukken, dus in de plaats Glide namen we de zijweg die ons naar de trailhead voor Shadow Falls zou brengen. De afstanden die in mijn routebeschrijving stonden, klopten niet helemaal. En er bleek ook nog een heel stuk dirtroad in de route voor te komen, goed berijdbaar maar wel heel smal en bochtig. Waardoor onze snelheid flink wat lager lag dan we hadden voorzien. De wandeling naar de waterval was gelukkig heel eenvoudig, het bospad ging wel voortdurend omlaag maar echt steil was ’t nergens. Na zo’n anderhalve kilometer lopen eindigde het pad bij een hek, en daar voor ons zagen we Shadow Falls liggen…… voor de helft in de zon!! ’t Was een prachtige waterval, het water viel hier in een soort van kurketrekkervorm door een smalle rotsspleet heen. Als kijkspel een dikke 8, als fotografie-object een magere 5. Verdorie, waarom hadden we hier nu niet die wolken die ons aan de kust zo dwars hadden gezeten, dan zouden we hier de complete waterval hebben kunnen laten zien in plaats van alleen maar het onderste stukkie……

Rond 5 uur arriveerden we bij het afgelegen Lemolo Lake Resort. Midden tussen de bomen stonden diverse houten cabins en houten huisjes, en achteraan zagen we het meer liggen waarnaar het Resort is vernoemd. Het was er niet druk, hier en daar stond wel een auto bij een cabin, maar de meeste plekken waren nog leeg. In het winkeltje annex restaurantje annex incheckbalie zat een vrouw met een mooie hond aan haar voeten gitaar te spelen. Dat is nog eens een sfeervolle binnenkomst, toch! De vrouw vroeg heel belangstellend wat onze plannen hier in dit gebied waren, waarna wij uiteraard graag vertelden dat wij Lemolo Falls en Warm Spring Falls wilden gaan bekijken. “Oh, that’s a great choice”, reageerde ze enthousiast, “but do you know there have been bear en cougar sightings in that area?” Ik schrok me rot…….. beren….. poema’s……. daar had ik echt geen rekening mee gehouden. Waarom kreeg ik nu spontaan een flash-back naar dat moment van vorig week, met die agressieve elk in de hoofdrol?

Ons huisje bleek er beter uit te zien dan we hadden verwacht. Het meubilair was heel simpel, maar het was schoon, het was ruim, er was een nette douche, een koelkast, een magnetron…… wat wil je nog meer? Een televisie heb ik echt niet nodig, en internet konden we ook best wel een dagje missen. Maar terwijl we onze spullen naar binnen droegen, bleef die opmerking over die gevaarlijke beesten me behoorlijk dwars zitten….. ik twijfelde heel erg of ik überhaupt nog wel naar de beide watervallen toe wilde gaan. “Kom,” zei Hans, “we gaan nog een keer goed navragen hoe reëel het gevaar is dat we een beer tegen gaan komen.” En dus stonden we een minuutje later weer binnen bij de vrouw die ons had ingecheckt. Deze keer stelde ze ons gerust……. de kans dat er een beer in onze buurt zou zijn, was heel erg klein. Er komen vaak jagers in dit gebied, de beren waren daardoor extra mensenschuw geworden. Dus áls er onverhoopt toch een in de buurt zou zitten, dan zou die banger zijn van ons dan wij van hem.  (Hmmm…… daarover valt toch wel te discussiëren, lijkt me…… ) Lemolo Falls kan vanaf een laag gelegen punt worden bekeken, en ook vanaf een hoog gelegen punt. De wandelroutes naar die beide punten beginnen vanaf twee heel verschillende locaties, en onze keuze zou veruit de beste zijn, bezien vanuit het berengevaaroogpunt. Juist in dat laag gelegen gebied dat wij op het oog hadden waren tot nu toe nog geen beren gesignaleerd.

Een beetje gerustgesteld (met de nadruk op ‘een béétje’) zijn we toch maar aan onze tocht naar Lemolo Falls begonnen. De aanrijroute, via een aantal dirtroads, was eenvoudiger dan we vooraf hadden verwacht, het was allemaal heel makkelijk te vinden. Het laatste stuk ging via een heel smal weggetje, we moesten uitkijken om de zijkanten van de auto niet te beschadigen doordat de takken van de bomen echt maar weinig ruimte overlieten. En laat nou net daar ineens een boomstam midden over de weg heen liggen, het was onmogelijk om verder te rijden. Gelukkig waren we op dat moment niet ver meer van de trailhead vandaan, dat kleine stukje extra konden we best wel lopen. En de auto, die lieten we gewoon midden op het pad staan, het was immers niet zo dat we hierdoor eventuele andere bezoekers de weg versperden.

De wandeling naar Lemolo Falls was 1600 meter lang, met ons stukje extra erbij werd het een kleine 2 kilometer. En nee, ik voelde me bepaald niet op mijn gemak daar in het bos, ik heb heel wat om me heen gekeken of er niet ergens een poema of beer tussen de bomen vandaan zou komen. Lawaai maken is een goed middel om dieren op een afstand te houden, Hans sloeg regelmatig met een tak hard tegen de bomen, we hebben meer dan anders gepraat en ook ons liedje over Yogi Beer, dat we zes jaar geleden in Yellowstone hadden gecomponeerd, werd weer opgediept. Vooral het laatste gedeelte ging de trail flink omlaag, en op sommige plekken was het pad heel smal. Met een kleine afgrond ernaast. Maar het was nergens echt lastig; we moesten gewoon even goed kijken waar we onze voeten neerzetten, en daarmee lukte het prima. En daar was ie dan……. Lemolo Falls. Wauw…… wat was ie mooi………. Wat een ongelooflijke power had dat water, en wat zag er dat mooi uit zo met die smalle stroompjes naast de eigenlijke waterval. En we waren ook precies op het goede tijdstip, de zon verdween net achter de waterval waardoor we geen last meer hadden van contrastverschillen. Hans maakte de foto’s, en ik keek ondertussen beurtelings naar de waterval en naar de omgeving….. toch even blijven checken of er geen wilde beesten op kwamen dagen.

De dieren bleven weg. Maar een andere dreiging diende zich wel aan: flinke donderkoppen in de lucht. We hoorden het zelfs al onweren in de verte. We zaten hier in het bos niet echt op de meest veilige plek, we besloten dan ook om er op de terugweg maar even een flink tempo in te zetten. Ha, met dat steile pad zeker! Niks flink tempo…… gewoon zwoegen en zweten om weer boven te komen….. Gelukkig zette het onweer niet door, en droog en wel bereikten we onze auto. We moesten nu noodgedwongen nog een eind achteruit rijden via dat smalle paadje, keren was immers niet mogelijk. Maar ook hier ging alles goed, we bereikten zonder krassen of andere onrechtmatigheden de bredere dirtroad, en vanaf daar konden we gewoon weer lekker vooruit. Letterlijk en figuurlijk.