Toen we weer naar buiten gingen, regende het nog volop. We gingen terug naar ons hotel, onze kamer was inmiddels wel beschikbaar. Een jongeman bracht ons ernaartoe, via een bijzonder sfeervol binnenpleintje (helemaal verregend, helaas), een paar gangen en een lift….. het was echt een klein doolhof. Onze kamer viel ons reuze mee, die was groter en ook mooier dan we op grond van de foto’s op internet hadden verwacht. Okay, er zaten geen ramen in de muren, wel hadden we hoog boven ons bed een zolderraampje in een schuin gedeelte. We hadden dan ook geen weerbericht nodig, de regen was duidelijk hoorbaar en dankzij wat bliksemflitsen zo nu en dan kregen we er ook nog wat extra verlichting bij.

Even leek het erop dat we de lange rij mensen vóór zouden kunnen blijven. De officiële ingang lag immers aan de achterzijde van de plantage, vanaf de dijk was dat nog best een stukje lopen. We betaalden de entree, en gingen meteen in snelwandeltempo naar de voorzijde toe. Tja, aan de voorzijde zit een hek. En dat hek was dus speciaal voor de raderboottoeristen geopend. Door Oak Alley kwam ons een onafgebroken stroom mensen tegemoet….. met rollators, in rolstoelen, langzaam lopend en fotograferend…… De afstand van het hek tot aan The Main House is 240 meter. En ja, het duurt lang, héél lang, voordat een groep van naar schatting zo’n 150 senioren die afstand heeft afgelegd!

Gelukkig bleken de bomen ook aan de andere zijde bijzonder fotogeniek te zijn. De enorme takken bogen zo zwaar door dat de uiteinden ervan op de grond rustten, waardoor er een prachtige groene ‘gang’ was ontstaan. We namen ruimschoots de tijd om hier van te genieten, ondertussen hielden we natuurlijk ook de vorderingen van onze raderboottoeristen bij. En ja hoor, uiteindelijk kwam er dan toch een moment waarop zelfs de langzaamste treuzelaars het einde van de oprijlaan bereikten, en uit beeld verdwenen. Wat niet wilde zeggen dat die nu helemaal mensenloos was, want ondertussen waren er diverse andere toeristen gearriveerd die uiteraard ook de beroemde oprijlaan kwamen bekijken. Maar, zoals Hans deze ochtend al had gezegd: “’t Is niet erg als er een paar mensen op de oprijlaan staan, zo lang het maar geen grote groep is.”  Toch!

Tot een paar jaar terug werd er op Oak Alley Plantation geen enkele aandacht besteed aan het slavernijverleden. Maar dat is veranderd, er staan nu diverse gereconstrueerde slavenwoningen, waarin allerlei aspecten over deze zwarte bladzijde in de geschiedenis worden tentoongesteld. We zagen het schamele meubilair waarover de slaven destijds de beschikking hadden, en de kleding die door hen werd gedragen. Aan de muur hingen voorbeelden van de werktuigen waarmee de veldslaven moesten werken, en ook de akelige attributen waarmee onwillige slaven werden gestraft stonden in een van de huisjes. Alles werd netjes aangevuld met informatieborden, oude foto’s en met namenlijsten waarop stond vermeld hoeveel dollar elke afzonderlijke slaaf waard was. Buiten stond een grote sugar kettle, dat is een ketel waarin het sap van het suikerriet werd gekookt. ’t Was erg indrukwekkend om dit allemaal te bekijken.

The Main House werd ongeveer 180 jaar geleden gebouwd in opdracht van Jacques Telesphore Roman, de eigenaar van de plantage. Sinds 1972 is het het eigendom van de Oak Alley Foundation, en is het opengesteld voor het publiek. We twijfelden of we wel zin hadden om achter een gids aan door de woning heen te gaan lopen. Maar ach, we waren hier nu toch, dus waarom ook niet? Het antwoord op die vraag werd ons tijdens de rondleiding volkomen duidelijk: omdat het totáál niet interessant was! De gids dreunde braaf en vooral heel kleurloos haar uitgebreide verhaal op over de geschiedenis van het huis en haar bewoners. Veel heb ik er niet van onthouden, moet ik eerlijk zeggen, ze wist mijn aandacht totaal niet vast te houden. ’t Zou nog wel leuk zijn geweest als we hadden kunnen bekijken hoe het interieur er in de 19e eeuw had uitgezien, maar de opgestelde meubels en decoratieve stukken bleken niets met het oorspronkelijke interieur te maken te hebben. Ook al niet boeiend, dus. Eigenlijk was er tijdens de hele rondleiding maar één moment dat echt geslaagd was, namelijk toen we even naar buiten mochten, naar het balkon op de eerste verdieping. Zo zagen we de prachtige Oak Alley weer eens op een andere manier.

Een half jaar geleden had ik echt nog geen idee dat er zo veel plantages op zo’n korte afstand van elkaar liggen, en al helemaal niet dat een heel stel daarvan voor het publiek geopend zijn. Maar tijdens mijn voorbereidingen kwam ik ze allemaal tegen: Oak Alley, Laura, San Francisco, Evergreen, Whitney….. en nog een aantal meer. Lastig kiezen hoor, welke moet je nu écht gezien hebben als je in deze regio komt? Ik besloot om gewoon maar af te gaan op de reisverslagen die ik her en der op internet vond, de plantages die met het meest overtuigende enthousiasme werden beschreven, werden in ons roadbook opgenomen. En zo reden we dus, een kwartiertje nadat we bij Oak Alley Plantation vertrokken, het terrein van Evergreen Plantation op.

We meldden ons bij een klein kantoortje, waar we tickets kochten voor de tour die een half uur later zou beginnen. Even leek het er op dat er verder helemaal niemand aan de tour deel zou nemen. Maar net vóór tweeën kwamen er toch nog wat andere mensen opdagen, twee jonge stellen en een Aziatisch koppel met een tienerzoon. En toen kwam daar ineens een quad de hoek om scheuren, bestuurd door een geheel in het zwart geklede persoon. De quad kwam in een zanderige stofwolk naast het kantoortje tot stilstand, toen pas zagen we dat het een vrouw was die daar zo aan was komen racen. Een vrouw met een donkere huidskleur, zwart rastahaar, een zwart leren jack, zwarte jeans, en een haast niet te schatten leeftijd. Met een brede lach en nog bredere armgebaren liep ze naar de groep toe, ze begroette ons met een zeer uitbundig “Oh you beautiful people!!” Zo, één ding was zeker, deze gids was niet zo saai als de dame die ons door The Main House op de Oak Alley Plantation had rondgeleid.

Desiré, zo heette ze, liet ons weten dat we in onze eigen auto achter haar aan moesten rijden. De quad voorop, vier auto’s daarachter, zo reed de kleine stoet via een oprijlaan wat verder het grondgebied van de plantage op. Ook langs deze oprijlaan stonden aan weerszijden mooie eikenbomen die vol hingen met Spanish Moss. ’t Was wel net wat minder imposant dan die beroemde oprijlaan van Oak Alley Plantation, vooral omdat er hier geen groot huis aan het einde stond. Maar desalniettemin was ook deze oprijlaan ’n plaatje!

Het tempo van de rondleiding was een verademing….. gewoon op elke plek even stilstaan, naar een to-the-point stukje informatie luisteren, even wat foto’s maken, en dan weer verder. En de informatie die we kregen was echt boeiend deze keer, er werd vooral veel aandacht besteed aan het slavernijverleden. En niks geen “de slaven werden niet slecht behandeld”-vertelsels, maar juist verhalen over het vreselijk harde bestaan van de slaven van destijds, en de onmenselijke manier waarop ze werden gestraft als ze bijvoorbeeld een ontsnappingspoging hadden gedaan. Schrijnend was ook het relaas over de jonge meisjes die verkracht werden door een van de blanke plantage-eigenaren, Flagy Duparc. Ze kregen diverse kinderen van hem, die net als zij zelf in slavernij opgroeiden.

Zo hadden we dus nog mooi de tijd om even rond te slenteren in de als museum vermomde giftshop. Wat me daarvan het meest is bijgebleven, dat was een display waarop ik las in welke mate ons eigen land zich destijds schuldig heeft gemaakt aan de slavenhandel. Er hebben onder Hollandse vlag ongeveer tweeduizend bootreizen plaatsgevonden, tijdens die reizen zijn een half miljoen slaven vervoerd. Een aantal waarvan ik eerlijk gezegd best wel schrok.

De rondleiding startte vanuit het museum, allereerst liepen we een klein kerkje in, de Antioch Baptist Church. Dat werd kort na de Amerikaanse burgeroorlog op een andere locatie gebouwd, en in het jaar 2001 aan Whitney Plantation geschonken. In het kerkje stond een heel stel van klei gemaakte beelden van de kunstenaar Woodrow Nash. De beelden worden tezamen “The Children of Whitney” genoemd, ze zijn hier geplaatst om bezoekers eraan te herinneren dat er niet alleen volwassenen als slaaf werden gehouden, maar ook veel kinderen.

De tour ging verder langs een aantal monumenten. Zoals “The Wall of Honor”, waarop duizenden namen staan van slaven die hier in de periode 1719 tot 1820 hebben geleefd. Op de 18 muren konden we ook veel uitspraken lezen die ooit door slaven zijn gedaan, onze gids gaf ons ruimschoots de tijd om er een heel stel te lezen. Dat gaf best een impact hoor, natuurlijk wéét je al lang hoeveel leed er destijds is veroorzaakt, maar als je zo de ene na de andere persoonlijke uitspraak leest, dan komt dat toch best wel behoorlijk aan. Ik vond het bijzonder indrukwekkend. En ook de rest van de rondleiding vond ik veel beter dan de drie tours die we gisteren hadden gedaan. Onze gids vertelde veel over het slavernijverleden, zo hoorden we hoe gevaarlijk het werk op de velden van de suikerrietplantage was. De hitte, de insectenbeten die ziektes veroorzaakten, het werken met scherpe gereedschappen waardoor veel slaven verwondingen opliepen. En daarbij kwamen dan nog de enorm lange werktijden, vooral tijdens het oogstseizoen. Vanaf het moment dat een slaaf op het veld tewerkgesteld werd, bedroeg zijn of haar gemiddelde levensduur slechts 10 jaar. Vandaar dus dat er constant nieuwe slaven nodig waren; het was erg schokkend om te lezen dat jonge slavenmeisjes tot geslachtsgemeenschap werden gedwongen, om zo voor de gewenste ‘aanvoer’ van nieuwe slavenkinderen te zorgen. Ook nadat de slaven in 1863 werden bevrijd, dankzij de door president Abraham Lincoln ondertekende Emancipation Declaration, veranderde er niet echt veel voor de slaven. Ze waren nu weliswaar vrij om te gaan, maar waar konden ze heen??? In de praktijk bleek dat de meeste slaven gewoon op de plantage bleven, ze kregen nu loon uitgekeerd maar dat werd hen weer grotendeels ontnomen doordat ze een hoge huur moesten betalen voor de slavenwoningen, en doordat ze hun aankopen alleen maar mochten doen bij aangewezen winkeliers. De gids wist ons met deze en vele andere feiten anderhalf uur lang volledig te boeien, alle lof voor haar dus. We hebben haar een mooie tip gegeven, dik verdiend!

Via Interstate 10 reden we naar het westen. Op gegeven moment zagen we dat de weg ‘op pootjes’ stond, heel begrijpelijk want we reden door een uitgestrekt moerasgebied. Rondom ons zagen we overal bomen in het water staan, een mooi voorproefje van de swamp tour die we in de planning hadden. En wat was die brug lang zeg, er kwam maar geen eind aan! We probeerden te schatten hoeveel mijl we wel niet op dat ding hadden gereden, maar natuurlijk is het slimmer om zoiets gewoon op internet op te zoeken. Dus, voor wie het interessant vindt, de Atchafalaya Basin Bridge is bijna 30 kilometer lang, het is op twee na de langste brug van de Verenigde Staten en wereldwijd gezien komt ie qua lengte op de veertiende plaats.

In de plaats Breaux Bridge liepen we binnen bij een Chinees Buffet Restaurant. Even een hapje eten, en ons tegelijkertijd verbazen over de gigantische hoeveelheden eten die sommige van onze mede-restaurantbezoekers op hun borden schepten! Waar laten ze het toch allemaal? Rond kwart over vijf zaten we alweer in de auto, we hoefden nu nog maar een klein kwartiertje te rijden tot aan Lake Martin waar we om 6 uur verwacht werden voor onze swamp tour. Tijd genoeg dus. Alleen, wat was het ongelooflijk druk geworden gedurende de korte periode dat we bij de Chinees hadden gezeten. Het was al lastig om van de zijweg op de hoofdweg te komen, en toen dat eenmaal was gelukt zaten we meteen midden in een zeer langzaam rijdende onafgebroken stroom auto’s. Eerst dachten we nog dat het aan het tijdstip lag (spitsuur!), maar even verderop zagen we de daadwerkelijke reden van al het oponthoud. Er werd een festival georganiseerd, en blijkbaar waren al die mensen in de auto’s vóór ons op zoek naar een parkeerplaats. Ik zag de ETA (estimated time of arrival) op onze TomTom langzaam maar zeker opschuiven van 5.27 uur naar 5.30 uur, naar 5.35 uur, naar 5.40 uur…… als dit nog lang zou duren dan zouden we zomaar onze tour gaan missen!! Maar gelukkig, toen we eenmaal het festivalterrein een stukje voorbij waren, loste de file zich ineens heel snel op.

Rond kwart voor 6 kwamen we aan bij Lake Martin. Van de organisatie Swamp Tours of Acadiana had ik de volgende instructie gekregen: “Walk to the red umbrella and Bryce, your tour guide, will be waiting to bring you to the boat.” Wij dus op zoek naar een rode parasol….. maar nee hoor, geen parasol te zien. Wel een rode vlag op een trailer van Swamp Tours of Acadiana, dat leek dus toch de plek te zijn waar we ons zouden moeten melden. Samen met de andere toeristen, we hadden immers gekozen voor de groepstour (à $ 20,- per persoon) en dus niet voor de privétour (waarvoor we $ 120,- zouden moeten betalen). Maar er bevond zich niemand bij de trailer, geen Bryce, en ook geen andere toeristen. Er kwam wel net een boot vol met mensen aanvaren, maar die was van een andere organisatie. Ik besloot het even na te vragen bij de man die de boot bestuurde, hij wees naar een klein plekje langs de oever en zei dat Bryce daar altijd zijn boot aanmeerde. Hij zou zo wel komen, dacht hij. Maar ’t werd 10 voor 6, ’t werd 5 voor 6, en nog altijd was er geen Bryce te zien. Opnieuw begon ik me ongerust te maken, zou de afspraak die we hadden gemaakt wel goed zijn doorgekomen?

Wauw, wauw, wauw…….. wat was dit een fantastische tour zeg!!! Bryce zette meteen koers naar de bomen die dicht bij de oever in het water stonden, en stuurde de boot daar dwars doorheen. Op veel plekken gingen we heel dicht langs de bomen af, een enkele keer voelde ik zelfs hoe het Spanish Moss dat in de bomen hing over ons heen veegde. En al snel zagen we onze eerste alligator, een kleintje. De boot was veel kleiner dan de boot waarmee we enkele dagen geleden de Honey Island Swamp Tour hadden gedaan, en geloof me, het was véél leuker om zo dicht op het water te zitten en zo’n beest langs je af te zien zwemmen. Bryce had niet eens worstjes nodig om de alligator te lokken. Ook de beloofde vogels lieten niet lang op zich wachten…. steeds als Bryce er ergens één spotte riep hij meteen enthousiast “Hey Hans, look there….”. En dan niet Hans op gewoon saai Nederlands, maar Háánz, met een lekker lang uitgerekte aaa. En wat is het dan toch super om een gids helemaal privé te hebben, steeds als er weer een prachtige vogel in beeld verscheen legde Bryce de boot even stil, zodat Hans de gelegenheid kreeg om z’n foto’s te maken. En toen we aangaven dat de zon precies verkeerd stond, gaf hij meteen plankgas en stoven we in volle vaart naar de andere oever toe. Ook dat was hartstikke leuk, even keihard de wind in ons gezicht. We genoten van elk moment, van de prachtige bomen, van de vele vogels, en natuurlijk ook van de alligators die nog even langs kwamen. Er zat een héle grote jongen bij, z’n kop zat helemaal onder de groene drab. Een andere alligator, z’n kleine broertje of zusje denk ik, lag lekker op een boomstam te zonnen. ’t Was ook erg leuk dat Bryce ons nog even meenam naar een vogelnest dat zich ergens in het riet langs de oever bevond, we zagen daar heel close up drie kleine vogelkoppies uit het nest omhoog steken. Ik hoopte wel dat we de beestjes niet te veel stoorden, ik had het idee dat we er eigenlijk dichterbij kwamen dan wenselijk was. De twee uur vlogen voorbij, veel te snel kwam alweer het moment dat we teruggingen naar de aanlegplaats. De zon was ondertussen flink gedaald, het begon al te donker te worden om nog te kunnen fotograferen. Bíjna te donker…… er was even dat Golden Hour-moment waarop het silhouet van een eenzame boom prachtig afstak tegen de oranje rimpeling die de zon in het water gaf. Een perfecte afsluiter van een perfecte tour.