 |
|
 |
Reisverslag Zuidwest 1995 |
|
|
Van onze eerste twee reizen, die we maakten in 1990 en
1995, hebben wij destijds geen reisverslag geschreven.
We beperken ons daarom tot een korte impressie,
hieronder kan je zien waar we in 1995 zijn geweest. |
|
|
Print PDF Document |
|
|
| |
| Tegenwoordig kan je alleen nog met een shuttlebus de
Scenic Drive in Zion Canyon rijden, maar wij
hadden destijds het geluk dat we nog met onze eigen auto
het park in mochten. Terwijl we naast de oever van de
Virgin River reden, zagen we rondom ons honderden meters
hoge rotswanden steil omhoog rijzen. Via een wandelpad
naast de rivier liepen we naar de Temple of Sinawava,
waar de rotswanden elkaar tot op enkele meters naderen.
Ook liepen we korte Weeping Rock Trail, maar de
overhangende rots waar aan de onderkant allerlei planten
groeien was nu – in de herfst – niet op z’n mooist. We
waren meer onder de indruk van de schitterende Zion
Mount Carmel Highway, de weg die via een aantal
haarspeldbochten omhoog kronkelt, en vanwaar je een
prachtig uitzicht hebt over de canyon. |
| |
|
Na een overnachting in de mooie plaats Kanab, reden we
naar de North Rim van de
Grand Canyon. We kwamen uit bij
het uitkijkpunt Bright Angel Point, vanwaar we heel
klein in de verte de toeristen aan de South Rim konden
zien. Daar stonden we vijf jaar eerder! Het uitzicht
vanaf de North Rim maakte net iets minder indruk op me
dan dat vanaf de South Rim. Had ik maar geweten dat
Bright Angel Point niet het beste uitkijkpunt is vanaf
deze zijde van de canyon; achteraf gezien hadden we
eigenlijk het uitkijkpunt Cape Royal niet over mogen
slaan!
|
|
|
|
Via Alternate Highway 89 reden we van de Grand Canyon naar het plaatsje
Page in Arizona. Onderweg hadden we een prachtig zicht
op de oneindige lange, prachtig gekleurde Vermillion
Cliffs. We maakten een korte stop bij een aantal grote
los liggende rotsblokken naast de weg, Cliff Dwellers
genaamd. Even verder staken we via de oude Navajo Bridge
de Colorado River over. Opnieuw een prachtige plek voor
een korte stop, je hebt hier een schitterend uitzicht
over de rivier en de omgeving.
|
|
|
|
Nabij Page ligt het grote, kunstmatige meer Lake Powell,
waar we een boottocht hebben gemaakt. Je kan kiezen uit
diverse kortere en langere tochten, maar gezien het
tijdstip waarop wij hier aankwamen was alleen nog de
zogenaamde Sunset Tour mogelijk. Eerst voeren we naar de
Glen Canyon Dam, de dam die in 1963 tot de vorming van
het meer heeft geleid. Het tweede deel van de tocht,
waarbij we door een doolhof van zandstenen rotsen
gingen, vond ik aanmerkelijk mooier. Uiteindelijk kwamen
we weer op open water, en daar zou dan het ‘doel’ van de
tocht, een mooie zonsondergang, zichtbaar moeten zijn.
Maar de zon ging vrijwel helemaal schuil achter de
inmiddels opgekomen bewolking, van een mooie sunset was
absoluut geen sprake. Onze gids, die onderweg de
belangrijkste bezienswaardigheden aan elkaar had
gepraat, liet zich daardoor echter niet uit het veld
slaan. Volgens haar enthousiaste “Oh, it’s sooo
beautiful....”, waren we getuige van een van de meest
spectaculaire zonsondergangen ooit!
|
|
|
Kort voordat we
Bryce Canyon National Park
bereikten, werden we verrast door het kleine maar wel
erg mooie Red Rock Canyon. De weg loopt hier langs een
aantal opvallend rode rotsformaties, die schitterend
afsteken tegen de blauwe lucht.
In Bryce Canyon reden we allereerst door naar het
einde van de 18 mijl lange parkweg, waar we de
Bristlecone Loop Trail hebben gelopen. De Bristlecone
Pine is een boomsoort die tot de langstlevende
organismen ter wereld behoort, sommige exemplaren zijn
meer dan 4.000 jaar oud. Vanaf het uitkijkpunt Yovimpa
Point konden we uitzonderlijk ver weg kijken, tot diep
in de staat Arizona. Na deze wandeling reden we terug
naar het begin van het park; onderweg stopten we bij
diverse uitkijkpunten. Het mooiste gedeelte van het park
ligt vooraan, in het zogenaamde Amphitheater staan
ontelbare vreemd gevormde rotsformaties (hoodoo’s) in
allerlei kleurschakeringen. Het is een ongelooflijk
mooie ervaring om dit te bekijken.
|
| |
|
Deze keer hebben we heel wat meer van de stad gezien dan
in 1990, toen we hier maar een paar uurtjes waren
geweest. Het is toch wel de meest vreemde plaats waar ik
ooit geweest ben, deze glitter- and glamourstad midden
in de woestijn. Je kijkt je ogen uit in de thema-hotels,
we zagen o.a. het middeleeuwse Excalibur, de Egyptische
pyramide Luxor en het piratenhotel Treasure Island. Daar
bekeken we ook het spectaculaire piratengevecht dat elke
avond plaatsvindt in de voor het hotel gelegen gracht.
In het grootste hotel, MGM, is een compleet pretpark
gehuisvest. De attracties daar vielen nogal tegen,
vooral een ‘spannende bootreis’ langs allerlei
attracties was erg flauw. De medewerkster die de
toeristen onderweg met enthousiaste peptalks bezig moest
houden, vroeg of er ook buitenlanders aan boord waren.
Een jong stel voor ons antwoordde dat zij uit Nederland
kwamen, waarop ze de volle aandacht van de medewerkster
kregen. Wij hielden wijselijk onze mond. De verbaasde
reactie van de jonge Nederlanders op ons “Vakantieman,
gezellig hè!” tijdens het uitstappen, maakte de saaie
ride voor ons meer dan goed!
In de prachtige Forumshops in Ceasar’s Palace kochten we nog wat souvenirs voor het thuisfront.
Daarna hebben we – vroeg op de avond – nog een paar
uurtjes liggen slapen op onze hotelkamer. Want onze
terugvlucht, opnieuw via Memphis, vond plaats op een
wel heel ongelukkig tijdstip: we vertrokken om 2 uur
’s nachts. |
| |
In alle vroegte arriveerden we op het vliegveld van
Memphis, vanwaar we pas tegen de avond weer verder
zouden vliegen. We hadden dus tijd genoeg om even de
stad in te gaan. Een medewerker van het vliegveld wees
ons de weg naar een bushalte, en zo zaten we even later
in de bus naar het centrum van de bluesmuziek: Beale
Street. Er zat nog één ander blank stel in de bus,
verder waren alle passagiers zwarte mensen die – aan hun
kleding te oordelen – op weg waren naar hun werk als
kamermeisje, arbeider ed. Het was duidelijk dat deze
lijn niet vaak door toeristen werd gebruikt, we vielen
hier echt uit de toon. Hoewel de rit op zich niet
bijzonder was, hebben we er toch enorm van genoten. We
proefden hier een écht stukje Amerika, totaal anders dan
het zo gekunstelde Las Vegas.
Het heeft natuurlijk geen enkele zin om in de vroege
ochtend naar een locatie als Beale Street te gaan. We
zagen een standbeeld van Elvis Presley, we stonden voor
het café van B.B. King, we haalden wat folders op bij
een klein toeristenbureautje. Maar toen hadden we het
wel gezien, daar. We hadden honger, maar nergens konden
we iets te eten vinden. We besloten toen maar om naar
het supertoeristische Graceland te gaan, en dat bleek
inderdaad een goede plek om wat uurtjes vol te maken.
Even naar een restaurant om onze honger te stillen, en
daarna braaf met de andere toeristen in de rij om het
huis en het graf van Elvis te mogen bekijken. Tijdens
filmbeelden die van The King werden vertoond zaten naast
ons twee jonge vrouwen heftig te snikken.....
Ruim op tijd waren we terug op het saaie vliegveld,
waar op alle televisieschermen die in de diverse
wachtruimtes hingen maar één onderwerp te zien was:
het proces van O.J. Simpson, waar op heel korte termijn
de jury-uitspraak verwacht werd. Het was duidelijk dat
veel passagiers en ook het luchthavenpersoneel enorm
geïnteresseerd waren, vrijwel iedereen volgde de
ontwikkelingen intensief. Maar hoe de zaak afliep hebben
we daar in Memphis net niet meer meegekregen, de jury
had blijkbaar net nog even langer nodig.
Ondanks het wat rommelige verloop van ons dagje
Memphis, kijken we achteraf toch met veel plezier op
deze ervaring terug. Vooral die busrit was heel
speciaal! |
|
 |
|
|
|
