Zenuwslopend! Dat is het beste woord om het begin van onze heenreis te beschrijven. We hadden een vlucht geboekt van Eindhoven Airport naar Amsterdam, vanwaar we verder zouden vliegen naar Chicago en Las Vegas. We waren ruim op tijd in Eindhoven aanwezig, onze vlucht stond netjes op de borden aangegeven als "op tijd". Maar helaas, onze vlucht wás helemaal niet op tijd, zelfs niet te laat.... de vlucht was geannuleerd! En de KLM was vergeten deze informatie op de borden aan te passen, én had er ook even niet aan gedacht om de wijziging om te roepen.

Met een taxi zijn we - vliegensvlug, dat wel - op kosten van de KLM naar Schiphol gereden. Rond elf uur kwamen we aan, terwijl onze vlucht om half twaalf zou vertrekken. Een beveilingsman hield ons nog even op. Hij wilde weten wat al die kleine, ronde dingen in onze bagage waren?? Batterijen, meneer, stapels batterijen. Onze kids willen hun walkman gebruiken, in het vliegtuig! Gelukkig had het personeel van Eindhoven Airport hun collega's in Amsterdam al gewaarschuwd, ze wisten dat wij eraan kwamen. Van Schiphol heb ik niets meer gezien, we zijn gewoon blindelings achter een KLM-dame aan gerend die ons naar onze gate bracht. We hadden geen vijf minuten later moeten komen....... het vliegtuig vertrok vrijwel meteen nadat we ons doodmoe in onze stoelen hadden laten zakken......

De vlucht naar Chicago verliep heel rustig. Dat hadden we nodig, even bijkomen van de schrik. En natuurlijk was het opnieuw erg mooi om de uitgestrekte ijsvlaktes van Groenland en Canada onder ons voorbij te zien trekken. Vooral voor Melanie en Rob, die dit voor de eerste keer zagen. Voor de overstap in Chicago hadden we ruim de tijd, zodat we op ons gemak deze mooie, grote luchthaven konden bekijken. Buiten zag het er minder mooi uit: net als in Nederland regende het flink!

Maar dat was in Las Vegas wel anders! Toen we de bekende skyline van deze wonderlijke stad vanuit de lucht steeds dichterbij zagen komen, was het vooral het nieuwe Bellagio-hotel dat onze aandacht trok, zo fel stond het in de zon te schitteren. Die zon brandde nog steeds onbarmhartig, toen we even later met het busje van Hertz naar het parkeerterrein werden gebracht, waar de huurauto's staan. De chauffeur van het busje dropte ons nogal abrupt, wees een auto aan, en was alweer weg voordat we het goed en wel beseften. Okay, hij had die mooie witte Buick aangewezen, dus dat zou toch vast wel gedurende de komende twee weken onze auto zijn! De mannen bekeken 'm even, zeer goedkeurend. Vooral Rob was erg tevreden, deze auto was toch wel even heel wat beter dan dat vehikel waar we thuis mee rondrijden. Ik geloof dat hij ter plekke al een emigratie naar Amerika stond te overwegen.

De koffers de auto in, even kijken hoe alles werkt, een rondje over het parkeerterrein... en dan.. Las Vegas in. Het grootste probleem was de laag staande, felle zon. We zagen maar nauwelijks hoe we reden. Gelukkig vonden we al snel de juiste weg, en ons hotel, waar onze bedden op ons stonden te wachten. De eerste indruk van het hotel - het Best Western McCarran Inn aan de Paradise Road - was niet al te best. Het zag er een beetje achterbuurtachtig uit. Lang niet zo mooi als de hotels die we van onze vorige reis gewend waren. Maar de bedden waren goed, het sanitair was schoon. En de airco deed het... ook erg belangrijk. Want het was wel even wennen hoor, het was behoorlijk warm in Las Vegas, ook al was het al avond.

Ondanks dat we erg moe waren, zijn we toch nog even op pad gegaan. We wilden wat eten en drinken hebben, dus we gingen nog met z'n vieren op zoek naar een supermarkt. We moesten nog best ver lopen, langs het Excalibur hotel, voor we een klein winkeltje vonden. En toen weer snel terug naar het hotel, douchen, en slapen. We hadden het nodig. 

Canyonlands   “Grand View”

Natuurlijk wisten we vooraf al dat het erg warm zou zijn in dit gebied, zeker in de zomer. Maar dat we zó grondig 'geroosterd' zouden worden hadden we nu ook weer niet voorzien. De hitte van de vorige dag, in Mesa Verde, bleek alleen nog maar een voorproefje te zijn geweest van de verzengende temperaturen waar we in Arches mee te maken kregen. Onze eerste stop daar was helemaal vooraan in het park, bij de Courthouse Towers. Het miniatuur Monument Valley, zo wordt het ook wel ooit genoemd. Links en rechts zie je hoge zandsteenformaties in grillige vormen. Daar tussendoor loopt een pad met een lengte van 1600 meter, de Park Avenue Trail. We zouden deze trail erg graag gelopen hebben, de omgeving was zo fascinerend mooi dat het absoluut de moeite waard zou zijn. Maar - heen en terug - 3200 meter in de brandende zon, we zagen het toch even niet zitten! We liepen wel even een hele korte trail rondom Balanced Rock, tijdens onze tweede stop. Dik ingesmeerd met zonnebrandolie, en met t-shirts in onze nek om ons nog wat meer tegen de zon te beschermen. Balanced Rock is een groot rotsblok dat bovenop een smalle rotspunt staat, je hebt het gevoel dat dat ding er elk ogenblik af kan vallen.

Het park Arches is natuurlijk vooral bekend om de vele natuurlijke bogen. Een van de beroemdste is Delicate Arch, maar we hadden al begrepen dat het een lange, zware trail zou zijn als je deze boog van dichtbij zou willen bekijken. Maar er was nog een tweede mogelijkheid: een korte trail naar Delicate Arch Viewpoint zou ons weliswaar niet dichtbij brengen, maar je kan de boog vandaar uit wel goed zien. Dus vol goede moed begonnen we aan onze korte trail, met opnieuw t-shirts in onze nek om ons tegen de onbarmhartig brandende zon te beschermen. We volgden een pad, en dachten aan het eind daarvan beloond te worden met het uitzicht op Delicate Arch. Niet dus, we moesten nog een stuk omhoog lopen. En nog een stuk. En nog een stuk. Er kwam maar geen eind aan de 'korte' trail. En dat in die ongelooflijke hitte. Maar we hielden vol, en uiteindelijk hebben we 'm dan toch gezien. Al was het dan wel héél erg vanuit de verte. We zijn nog naar het uiterste einde van het park gereden. Maar we hadden het té warm, en we waren té moe, om nog een van de bekende punten te gaan bezoeken. Het verlangen naar een verfrissende douche was groter dan het verlangen om nog meer arches te zien. Dus: rechtsomkeer en naar het hotel.

Onze conclusie: Arches is een schitterend park, maar bezoek het niet in hoog zomer. Ik wil er erg graag nog een keer naar toe als het minder warm is, om alsnog te gaan bekijken wat wij deze keer gemist hebben.

We overnachtten in de Moab Valley Inn, waar het opvallend rustig was. Zou het hier drukker zijn als het minder warm is? Nadat we ons hadden opgefrist gingen we buiten de deur eten, en vervolgens wandelden we nog even door het stadje. Al snel stuitten we op een Internet-café; handig, zo konden we het thuisfront even laten weten hoeveel moois we in de paar dagen dat we in de States waren, al hadden gezien. Ook nog even wat rondsnuffelen in de plaatselijke winkeltjes. Eén daarvan vonden we echt heel apart, de Hogan Trading Company is een galerij waar Indiaanse kunstwerken worden verkocht. Potjes in allerlei kleuren, pijlen, tafeltjes, wandkleden, alles was even mooi. We zouden met gemak onze hele woonkamer hebben kunnen inrichten. Al hadden we dan wel een iets dikkere portemonnee nodig gehad!!

We hadden een lange trip voor de boeg, deze dag. Helemaal van Moab, via Capitol Reef National Park, naar Bryce Canyon. Dat werd dus een lange zit in de auto. Maar gelukkig is in Amerika het autorijden zelf ook al een attractie, het is gewoonweg heerlijk die eindeloos lange wegen in het mooie landschap voor je te zien. We zouden een scenic route rijden, zo hadden de folders ons beloofd. In het begin had ik even m'n twijfels, het was wel mooi, maar om dit nu een scenic route te noemen? Wat meer opviel dan het landschap was het verkeer op de U-95. We zagen - midden in de woestijn - diverse auto's met een trailer en een grote boot! Toch raar hoor, om die in zo'n gebied te zien. Maar een blik op de kaart leerde ons dat we, als we rechtdoor zouden rijden, bij Lake Powell uit zouden komen. Vandaar! Maar wij gingen niet rechtdoor, wij gingen rechtsaf, naar het gehucht Hanksville. Waar we zowaar een supermarktje vonden, om onze voorraad aan te vullen. Terug in de auto vond Hans het nodig om een blikje cola om te stoten, midden over mijn broek! Daar zat ik dus, doorweekt van de cola, in het kleinste gehucht dat we tot dan toe gezien hadden. Gelukkig hadden we een stel hele grote handdoeken bij, zodat ik me nog enigszins beschaafd om kon kleden! Vanuit Hanksville ging onze trip verder, richting Capitol Reef. En nu werd pas echt duidelijk waarom deze route 'scenic' wordt genoemd. Hoe dichter we bij Capitol Reef kwamen, hoe mooier de omgeving werd. Het was ook erg afwisselend, de ene keer zanderige heuvels, dan weer mooie rotsen, maar ook veel groen. Als we via de highway naar Bryce Canyon zouden zijn gereden waren we misschien wel sneller geweest. Maar dit was zeker veel mooier.

Capitol Reef zelf is - tenminste het gedeelte dat je per auto kunt bezoeken - maar klein. De scenic route is - heen en terug - ongeveer 40 kilometer. Vooral het laatste gedeelte was heel apart, de harde weg gaat daar over in een (goed begaanbare) dirt road, tussen hoge rotswanden in, de Capitol Gorge Spur Road genaamd. Die dirt road vormt een lus, je komt uiteindelijk weer op hetzelfde punt uit waar je bent begonnen. Op het verste punt hebben we nog een korte wandeling gemaakt, midden door een kloof. Eigenlijk jammer dat we maar zo weinig informatie over dit park hadden, het is echt heel erg de moeite waard. Maar, zoals gezegd, deze dag moesten we echt erg ver rijden. Dus na ons korte bezoek aan Capitol Reef ging het weer verder, via het Dixieland Forest.

Onderweg hebben we verschillende korte stops gemaakt, vanwaar we enorm ver weg konden kijken. Zelfs de La Sal Mountains bij Arches NP waren nog te zien. Ook na het Dixieland Forest bleef de route erg mooi. We kregen soms te maken met flinke hoogteverschillen, en smalle, bochtige wegen. Op gegeven moment reden we zelfs boven op een bergrug met zowel links als rechts van ons alleen maar diepte.... Maar uiteindelijk kwamen we dan toch bij Bryce Canyon aan. Omdat de route onderweg zo ontzettend mooi was geweest, was het ons helemaal niet lang gevallen. En eigenlijk hadden we, ook al liep het tegen het einde van de middag, best nog wel zin om even een stukje Bryce te gaan bekijken. Net voor de ingang van het park werd de weg plotseling versperd door een stel heuse cowboys! Een groep mannen te paard dreef, net toen wij eraan kwamen, een kudde koeien van de ene naar de ander kant van de weg. Ze hadden geen beter moment uit kunnen kiezen, we zaten echt even midden in The Wild West!

We gingen ons eerst even opfrissen op onze hotelkamer, in de Best Western Ruby's Inn, vlak bij de ingang van het park. Een mooi hotel, waar Hans en ik zes jaar eerder ook al eens waren geweest. De drukte in het park viel ontzettend mee. De site op Internet had ons ervoor gewaarschuwd, dat voor elke zes auto's die Bryce inreden, er maar één parkeerplaats beschikbaar was. Maar het was eerder andersom. Voor elke auto in het park waren minstens zes parkeerplaatsen vrij! Ruimte genoeg dus. Er loopt één weg van 29 km lengte door het park, en aan die weg bevinden zich diverse uitkijkpunten. Omdat die allemaal aan dezelfde kant liggen is het het makkelijkst om eerst helemaal door te rijden naar het einde van het park, en pas op de terugweg bij de uitkijkpunten te stoppen. Achterin het park hebben we een flinke wandeling (the Bristlecone Loop Trail) tussen de bomen gemaakt. We hebben daar oa. de vreemde, dood uitziende bomen gezien die parasiteren op levende bomen. Op de terugweg maakten we een paar korte stops, om de grillige kalksteenformaties (de hoodoos) in het park vanaf de weg te kunnen bewonderen.

Het mooiste gedeelte van het park, het Bryce Amphitheatre, ligt dicht bij de ingang. Je hebt hier een schitterend uitzicht op vele duizenden grillig gevormde torens, zuilen en muren in allerlei rode, gele en witte tinten. Het resultaat van duizenden jaren erosie door regen, sneeuw en ijs. Een absolute must in Bryce Canyon is het lopen van een trail door dit Amphitheater. Wij kozen voor de populaire Navajo Loop Trail, 2,5 kilometer lang, met een hoogteverschil van 159 meter. Deze trail start bij Sunset Point. Een geweldige keuze! Hadden we zes jaar geleden Bryce Canyon alleen vanaf de uitkijkpunten gezien, nu maakten we pas écht mee hoe mooi dit park is. Over een smal pad daalden we meteen al een flink stuk naar beneden, het was daar overigens wel drukker dan in de verder naar achteren gelegen gedeeltes van het park. Zeker in het begin liepen we echt in een onafgebroken rij van mensen over een zigzaggend pad naar beneden. Maar naarmate we verder kwamen, werd het steeds rustiger. We liepen door Wall Street, de smalle kloof met steile wanden, waar aan het eind een dode en een levende Douglas spar in elkaar verstrengeld zijn, we volgden een klein stroompje, liepen tussen schitterende hoodoos, zagen de bekende Thor's Hammer.... kortom, het was een onvergetelijk mooie wandeling. Ondanks dat het al wat later was, was het nog steeds behoorlijk warm. Het was dan ook behoorlijk inspannend, vooral toen we tegen het einde weer omhoog moesten. Maar in vergelijking met de hitte in Arches viel het toch wel mee. Alleen het laatste stukje voelden we goed in onze benen.

Bij Ruby's Inn is een goed restaurant, waar ze gelukkig ook een vegetarische schotel hebben. Het was er wel druk, dus we moesten wel een tijdje wachten op onze tafel. Na afloop hebben we nog even gewinkeld in de souvenirshop, en een stel erg sfeervolle kaarten gekocht met Indianenfoto's.

Vandaag hoefden we niet zo ver te rijden als op zaterdag. Al is 400 km natuurlijk nog steeds een behoorlijke afstand. Maar we hadden een uurtje extra, omdat we weer een tijdgrens passeerden. Een mooie weg van rood asfalt, die gedeeltelijk door een in de rots uitgehouwen tunnel gaat, bracht ons tot in Zion National Park.

Bij het Visitor Center moesten we onze auto laten staan, je mag sinds enkele jaren alleen nog met (gratis) bussen het park in. Net als bij de Grand Canyon kan je onderweg op diverse punten in- en uitstappen, zo vaak je maar wilt. Van ons bezoek aan Zion hebben we een echt rustpunt in ons drukke reisschema gemaakt. Na een rit van zo'n 10 kilometer stopt de bus bij het eindpunt. Je kan daar de trail naar The Temple of Sinawava lopen, een plek waar de Virgin River tussen twee heel dicht op elkaar staande rotswanden doorstroomt. Daar, op die plek, is een klein strandje waar we een paar uurtjes heerlijk hebben liggen niksen. Je kan er ook het water in, veel mensen hadden zelfs zwemkleding bij. Wij niet, we moesten ons dus beperken tot pootje baden. Het is een mooie, rustgevende plek. Toen we weer waren uitgerust zijn we teruggelopen, en zijn met de bus weer teruggegaan. Onze auto stond in de brandende zon op ons te wachten. Met o.a. de bananen die we die ochtend hadden gekocht. Moet je dus niet doen, bananen in een hete auto laten liggen. Het zag er niet echt smakelijk meer uit.

In het begin was het of we in een oven stapten. De airco was echt onmisbaar, op onze verdere trip naar Las Vegas. Via de Interstate 15 reden we Nevada binnen, en naarmate we dichter bij Las Vegas kwamen werd het steeds drukker. Toch is en blijft autorijden in Amerika een zaligheid, vergeleken bij autorijden in Europa. Het verkeersbeeld is veel rustiger, iedereen houdt zich aan de maximum snelheid een ook blijft iedereen netjes op de eigen rijstrook. Waarom mag je in Nederland eigenlijk niet rechts inhalen?? Dit is voor iedereen toch veel duidelijker! Op onze hele rit zagen we eigenlijk maar één chauffeur die hard reed, en zo nodig overal tussendoor moest wringen. Vast een Nederlander of een Duitser, zo concludeerden we! Ondanks de airco moesten Rob en ik ons met handdoeken tegen de via de rechterzijde van de auto binnenvallende zon beschermen. Ons dagje Las Vegas, morgen, zou 'very hot' worden, dat was wel duidelijk. Het laatste stuk zetten we de airco vast uit, om de overgang naar buiten toe niet al te groot te maken.

We reden nu al bijna een week in Amerika rond, en nergens hadden we noemenswaardige problemen om de weg te vinden. Maar, kort voordat we Paradise Road, waar ons hotel lag, dachten te bereiken, ging het mis. De kaart bleek niet gedetailleerd genoeg te zijn voor dat allerlaatste stukje, en we belandden in het verkeerde gedeelte van Las Vegas. Het duurde best nog even voor we weer op de goede weg zaten. Bleek een gedeelte van Paradise Road, wegens wegwerkzaamheden, afgesloten te zijn! Maar uiteindelijk bereikten we dan toch, moe en erg warm, ons hotel. Rob en ik gingen weer naar de receptie, het hoesje met al onze belangrijke papieren - hotelvouchers, paspoorten, vliegtickets, internationaal rijbewijs - namen we zoals inmiddels gebruikelijk mee naar binnen. De mensen achter de balie waren niet erg vriendelijk. Voor het eerst, eigenlijk. Normaal gesproken is dat toch wel anders. Maar ach, meer dan een paar minuten heb je toch niet met hen te maken, dus wat maakt het uit. We hadden een kamernummer en een sleutel, en daar ging het tenslotte om, niet waar. In eerste instantie kregen we een verkeerde kamer toegewezen, er bleken al andere mensen hun intrek te hebben genomen. Nederlanders! Maar bij een tweede poging kregen we dan toch een kamer die vrij was, en konden we onze koffers naar binnen sjouwen.
De kids wilden niets liever dan een duik in het zwembad nemen. Daarna nog even wat boodschappen doen, en lekker op de kamer eten. Niemand had nog genoeg energie om de Strip op te gaan, we hielden het bij een spelletje Poker en gingen naar bed. Morgen weer een dag.

De Shuttlebus van het hotel zou ons naar de Strip brengen. Dachten we! Totdat we te horen kregen dat ie kapot was. Dat werd dus of een taxi, of lopen. We kozen voor het laatste, overigens niet de meest slimme beslissing met deze temperaturen. De afstand naar de Strip viel wel mee, de hitte viel niet mee. We waren dan ook blij toen we bij de grote, beroemde hotels op de Strip aankwamen. Daar was het tenminste lekker koel.

Als eerste gingen we naar Ceasar's Palace, met de beroemde Forum Shops. Ongelooflijk wat die Amerikanen hier midden in de woestijn hebben neergezet, het is echt imposant allemaal. De plafonds die steeds de indruk geven dat je buiten loopt, soms overdag, soms 's nachts. De gigantische fonteinen. Het mooie aqarium vol met exotische vissen. En natuurlijk de vele winkels. Je moet er wel van houden, en, om eerlijk te zijn, doe mij maar de natuur van Utah. Al is het - na een week lang rotsen en lange wegen - natuurlijk wel een goede afwisseling. Het hotel Venetian, met z'n grachten en gondels, was ook erg mooi. En je kunt er erg lekker eten! Eigenlijk wilden we ook nog naar de Stratosphere Tower, misschien wel om daar een 'ritje' te maken in de Space Shot. Maar vanaf een afstand was duidelijk te zien dat die niet werkte. We hebben 'm niet één keer zien vallen. We zijn nog wel een heel eind die richting in gelopen, maar het was gewoonweg te warm om buiten te zijn. We besloten terug te gaan naar het hotel (met een taxi, deze keer!), en 's avonds terug te gaan. Geen zon, wel lichtjes.

Voor het hotel Treasure Island wordt een aantal keren per dag een show gegeven met twee piratenboten. Het mooist is het om het in het donker te bekijken. We zorgden dat we goed op tijd waren - het was er errug druk - en we konden het inderdaad goed zien. De schepen, de kanonnen, het vuur, het is gewoon leuk om het eens mee te maken. Aan de overkant van de weg was een Internetcafé. Dus weer even tijd genomen om een mailtje naar huis te sturen.
Vervolgens schuifelden we met de enorme mensenmassa mee naar hotel Bellagio. Voor dat hotel is een grote waterpartij, waar fonteinen in liggen. Ooit in de Efteling geweest? Dan ken je vast wel het waterballet. Nou, zoiets heeft Bellagio dus ook. Alleen een béétje groter......
Pas toen we verder liepen zagen we hoe enorm, gigantisch, ongelooflijk groot het Bellagio hotel is. De oprit aan de achterzijde alleen was al groot genoeg om een hele hotelketen op te bouwen!

Het Excalibur hotel, dat zes jaar eerder nog best indruk op ons had gemaakt, zag er verwaarloosd uit. Op een televisiedocumentaire had ik gezien dat diverse hotels moeite hebben het financiële hoofd boven water te houden, en het is duidelijk dat Excalibur er daar een van is.De security guards waren nog wel alert. Hans probeerde een stukje van het casino te filmen, maar hij had vrijwel meteen een waarschuwing te pakken! Vanuit Excalibur gingen we naar Luxor, waar we verwachtten een stel reality games aan te treffen. Die waren er wel, maar ze waren gesloten. Okay, het was inmiddels bijna middernacht, maar we zaten toch in Las Vegas! We hadden toch echt verwacht dat alles daar 24 uur per dag open zou zijn. Sorry Rob, geen attracties in Vegas voor jou...

Met een taxi gingen we terug naar het hotel. De taxichauffeur was heel spraakzaam, hij vertelde dat mensen in Las Vegas niet oud worden. De hitte was funest voor hun gezondheid, zo zei hij. Daar konden we ons inmiddels iets bij voorstellen. Tijdens al het kletsen en praten kregen we wel de indruk dat hij stiekem een heel eind verder reed dan noodzakelijk was, om zo de rekening op te voeren. Maar wat doe je daartegen? We hadden echt geen zin om midden in de nacht een discussie over een paar dollar aan te gaan, dus we hebben maar betaald.

De koffers werden weer ingepakt, het was tijd om weer op pad te gaan. Zoals gebruikelijk controleerden we even of we alle belangrijke spullen hadden, portemonnee, rijbewijs, het hoesje met belangrijke papieren.... Jongens, waar is het hoesje met belangrijke papieren, het zit niet in het zijvak van de koffer, waar het al ruim een week heeft gezeten..... Eerst denk je nog, ach, dat komt zo te voorschijn. Het zit vast in een van de andere koffers, of het ligt ergens in een la. Maar als je de ene na de andere plek hebt doorzocht, zonder resultaat, dan begint het toch langzaam tot je door te dringen dat het echt weg is!! Vliegtickets... hotelvouchers.... paspoorten.... routebeschrijvingen.... het internationale rijbewijs..... Alles was weg, onvindbaar! Nog eens alle koffers leeggemaakt, alle laden doorzocht, onder de bedden gekeken, het beddegoed ondersteboven. Maar het mocht niet baten. Ik had het mapje voor het laatst gezien - zo herinnerde ik me nu - tijdens het inchecken twee dagen eerder. Was ik het al bij de balie kwijtgeraakt? Of had ik het nog mee de auto ingenomen, en was het ergens uit de auto gevallen toen we aan het modderen waren met de verkeerde kamersleutel, en het parkeren... We zullen het nooit meer weten.

De receptionist reageerde erg onverschillig. Hij keek eens in een la, trok nog een andere la open. Nee hoor, geen gevonden voorwerpen. Hij was duidelijk niet van plan er meer moeite voor te doen. We gaven het adres van ons volgende hotel nog aan de receptie op, voor het geval dat ze nog iets zouden vinden nadat we weer weg waren. Volgens mij heeft die kerel aan de balie mijn briefje meteen weggegooid, vreselijk wat een onsympathieke vent. Melanie heeft nog een kamermeisje aangesproken, zij was wel heel vriendelijk, maar kon ons niet helpen. Niemand had iets gevonden.

We begrepen dat we aangifte zouden moeten doen bij de politie. Van de receptie kregen we het telefoonnummer. De vrouw die ik aan de lijn kreeg was erg vriendelijk, en legde me zeer duidelijk uit hoe we moesten rijden om bij het politiebureau te komen. En zo zaten we dus op dinsdagochtend op een politiebureau in Las Vegas, in plaats van op de weg naar Death Valley! Ook een ervaring, hoor! We moesten een tijdje wachten, en toen riep agent Mike ons bij zich. Een heel vriendelijke man, hij was nog ooit in Nederland geweest. Hij zocht ook nog het nummer van de Nederlandse Ambassade voor ons op.

We besloten om de SOS Alarmcentrale te bellen, om te vragen wat we nog meer konden doen. Maar op een of andere manier zagen we nergens een telefooncel. En de tijd begon te dringen, we waren uren later weg dan gepland, en we hadden net vandaag een van de langste autoritten voor de boeg. We besloten daarom maar te gaan rijden, en onderweg te bellen. De grote vraag was, durven we met deze temperaturen door Death Valley heen te rijden, of gaan we er omheen? Net bij de afslag ontdekten we een telefooncel, en we namen contact op met de SOS Alarmcentrale. Tot onze grote verbazing zei de dame aan de andere kant van de lijn dat ze ons niet kon helpen! We moesten maar contact opnemen met Jan Doets. Dit hadden we echt niet verwacht, we stonden helemaal perplex. Hoezo konden zij ons niet helpen, daar zijn ze toch voor! Jan Doets nam niet op, in Nederland lag iedereen te slapen. Dan maar de ambassade, het nummer dat agent Mike ons had gegeven. Dat bleek het verkeerde nummer te zijn, maar ze konden ons wel het nummer geven van het consulaat in Los Angeles. Een vierde telefoontje dus: het consulaat in Los Angeles. Een onvriendelijke vrouw vertelde dat wij ons uiterlijk op vrijdagochtend bij hen moesten melden, dan konden wij tijdelijke paspoorten krijgen. Dat was wel een afknapper, dit betekende dat we onze geplande route zouden moeten wijzigen. Ze gaf ons een adres en een routebeschrijving, en daar konden we het mee doen.We hadden geen keus, we moesten verder. Op een of andere manier vonden we het toch ook wel spannend om dit mee te maken. We vonden dat we in geen geval onze vakantie hierdoor mochten laten bederven. Niemand was ziek, niemand was gewond, er waren geen brokken gemaakt. Er zijn heus wel ergere dingen in het leven dan verloren geraakte vliegtickets en paspoorten....

Opnieuw diende de vraag zich aan: door Death Valley heen, of niet? Vooral Hans wilde erg graag, en hij is de chauffeur.... Het was een heel goede beslissing. Want het is echt een ervaring die we niet hadden willen missen. De uitgestrektheid, de onherbergzaamheid, de zandduinen.... en natuurlijk: de hitte! We stopten bij een winkeltje, waar we zagen dat het om en nabij de 49 graden Celcius was!! Hans wilde zo graag een t-shirt van Death Valley. Hij vond er een met een hele mooie opdruk, maar eigenlijk net niet de goede kleur. Kan die kleur wel, kan die kleur niet? Twijfelen, nog eens kijken, en toen uiteindelijk: toch maar kopen. (Hij heeft 'm nooit aangehad!)

Voor vandaag stond Yosemite National Park op het programma. En dat hielden we zo, ook al had Jan Doets gezegd dat we meteen naar Los Angeles moesten rijden. Via de hoog gelegen Tioga Pas reden we het park binnen, en als snel kwamen we schitterende bergmeren tegen. Ook maakten we een stop bij een uitkijkpunt vanwaar je een goed uitzicht had op het bekende rotsblok Half Dome. Yosemite is niet vergelijkbaar met de natuurparken die we in Utah en Arizona hadden gezien. Waren het daar de kale rotsen en onherbergzame gebieden die de boventoon voerden, hier had je ook veel bomen, en natuurlijk de Merced River en de watervallen. Eén van de plekken die we zeker wilden gaan bekijken was de concentratie van Sequoiabomen. Er zijn drie van die plekken in het park, wij kwamen het dichtst bij de Tuolumne Grove, dus besloten we daar heen te gaan.

Het begin van de wandelroute was al snel gevonden, alleen jammer dat er geen duidelijke beschrijving op het bord stond. Was het een 'loop', of moesten we via dezelfde weg heen en terug. Hoe ver was het? Ach, we zouden het vanzelf wel merken. Het pad liep behoorlijk steil naar beneden. We kwamen groepjes mensen tegen die in tegengestelde richting liepen, omhoog dus. Echt makkelijk hadden ze het niet, we zagen ze echt zwoegen en steunen. Dat beloofde wat, voor als wij straks terug moesten. Na een tijdje begonnen we te begrijpen waarom onze 'tegenliggers' zo'n rooie koppies hadden. Er kwam maar geen einde aan de pad, en nog steeds waren de eerste sequoia's niet in zicht. Maar uiteindelijk werden we dan toch beloond.... Eén imposante grote boom stond te midden van de andere - ook niet echt kleine - bomen. Echt gigantisch! En dan te bedenken dat deze boom alweer aan het kleiner worden is, na een bepaalde leeftijd neemt de lengte van de bomen weer af. Natuurlijk hebben we met ons drieën een 'ketting' aan de stam van de boom gevormd, zodat pa ons kon fotograferen en filmen. Dat is nu eenmaal de beste manier om aan het thuisfront te kunnen laten zien hoe groot zo'n boom wel niet is.

Een stukje verder stond een sequoia waar een tunnel doorheen was gehakt. De boom heeft dit geweld niet overleefd, alleen het onderste deel van de stam stond er nog. Deze boom moet nog veel groter zijn geweest dan de eerste! Nog wat verder stonden meerdere sequoia's tussen de andere bomen. Omdat ze veel te lijden hebben van het toerisme, worden deze bomen beschermd.. Je kon er niet zo dicht bij komen als bij die eerste boom. Helemaal mee eens, natuurlijk, dat de bomen worden beschermd. Al moet ik toegeven dat het toch mooier is als je echt bij de boom kan gaan staan, 'm aan kan raken. Gelukkig stonden er wat bankjes, even uitpuffen, de weg naar beneden was al behoorlijk vermoeiend. Maar nu nog omhoog... Een beetje een stevig tempo erin houden bleek het beste te werken, al moesten we wel twee keer een korte stop houden, onderweg. Rob en Melanie liepen ondertussen gewoon door, die vonden het maar zwak dat wij even moesten stoppen.

Toen we Yosemite Valley inreden, begon het behoorlijk druk te worden. We hadden even geen zin om in de drukte om een parkeerplaats te vechten, en wel zin om even lekker te niksen, en zijn daarom gestopt in de bossen langs de Merced River, waar een klein strandje is. Onze badhanddoeken uit de auto gehaald, op het zand uitgespreid, en even lekker lui liggen wezen. En pootje baaien, natuurlijk, het water was heerlijk! Ondanks dat we in een druk bezocht park zaten, was het daar een oase van rust. We zijn veel langer blijven zitten dan de bedoeling was. Daarna zijn we nog wel even verder Yosemite Valley ingereden, maar op een of andere manier was de stemming om het park nog te gaan bekijken er niet. Volgens mij een reactie op ons toch wel erg drukke programma van de laatste week, gecombineerd met de problemen rondom de gestolen papieren. We besloten dan ook om rechtsomkeer te maken, het park uit te rijden, en vroeger dan normaal ons hotel op te gaan zoeken. We sliepen die nacht in El Portal.

Zo, we zaten weer terug op schema. Vandaag was het de grote dag voor Rob: het was al lang een grote wens van hem om het pretpark Six Flags Magic Mountain te bezoeken, onder andere voor de spectaculaire ride "Superman the Escape".

Op Internet hadden we alle rides die het park biedt al uitvoerig bekeken, en we waren vooral benieuwd naar "X", de achtbaan die in het voorjaar geopend zou zijn. Maar al tijdens onze voorbereiding viel het op dat op de site van Six Flags maar steeds geen exacte openingsdatum verscheen. Inderdaad bleek deze nieuwe attractie nog niet geopend te zijn. Volgens Rob zullen we daarvoor dus nog eens terug moeten. Voor wie het graag weten wil: "X" is een achtbaan waarbij de karretjes naast de rails hangen. De karretjes zitten maar op één punt vast, en kunnen tijdens de rit zelfstandig over de kop gaan! Dat is dus dubbelop, de baan maakt een looping, en behalve dat kan je karretje dan ook nog eens 360 graden ronddraaien. 't Is maar voor wie er zin in heeft....

"X" was dus niet open, maar er bleven nog genoeg andere achtbanen over. Het was wel gigantisch druk in het park, en dat betekende lange, lange wachtrijen voor de attracties. Twee uur wachten, soms in de brandende zon, was geen uitzondering. Uiteindelijk hebben we dus maar een beperkt aantal achtbanen kunnen uitproberen. "Superman the Escape" was overigens zeker de moeite van het lange wachten waard. Je wordt met een spectaculaire snelheid van 160 km per uur gekatapulteerd over een baan die steil naar boven gaat. Op het hoogste punt blijf je even hangen, je ervaart daar zelfs enkele seconden gewichtloosheid. Daarna ga je met een flinke snelheid - achteruit - weer terug. 25 seconden duurt de hele ride, en daar sta je dan wel twee uur voor in de rij! Van de andere achtbanen die we hebben uitgeprobeerd vond ik Goliath de leukste. Een snelle achtbaan met een hele steile drop van 61º.

Vroeg uit bed, koffers inpakken, nog één keer heel goed controleren of we de tijdelijke paspoorten wel bij ons hebben. En dan, op weg naar het vliegveld LAX, op zo'n 10 minuten rijden van het hotel. Het inleveren van de auto geeft geen problemen, het huurcontract (ook dat zijn we kwijt) wordt niet gemist. Met de bus van Hertz gaan we naar de vertrekhallen. Het is maar goed dat we vroeg vertrokken zijn, want het is vreselijk druk op de weg bij het vliegveld.

Ruim op tijd melden we ons bij een van de dames van United Airlines. We leggen uit wat er gebeurd is: tickets kwijt – gebeld – we kunnen nieuwe tickets krijgen als we een boete betalen van US$ 50,- per persoon. “Nee”, zegt de dame in kwestie, “zo gaat dat niet”. Haar verhaal komt er op neer dat we nieuwe tickets moeten kopen. En of dat voor deze vlucht nog kan, dat is niet zeker. Misschien kunnen we pas over enkele dagen vertrekken!! We hebben flink aan moeten dringen. Flink de nadruk gelegd op het feit dat we enkele dagen eerder andere informatie hebben gekregen. En de stoelen zijn er toch, ze staan op onze naam gereserveerd én we hebben kopie ë n van de tickets als bewijs. Het grootste struikelblok blijkt de betaling te zijn. De dame wil weten hoe en wanneer wij onze tickets hebben betaald. Maar onze uitleg dat we aan “the Dutch Travel Agency” hebben betaald, lijkt ze niet te snappen. Er wordt iemand bijgehaald. Er wordt gebeld. En we moeten wachten, en wachten... En dan, ineens, zonder verdere uitleg, heeft ze opeens toch tickets voor ons geprint. De boete bedraagt niet US$ 50,- per persoon, maar het dubbele! Maar daar zijn we verder maar niet over in discussie gegaan.

Met nieuwe tickets en opstapkaarten konden we uiteindelijk de balie verlaten. Even zitten (we hadden nog tijd genoeg), en even rustig de papieren doornemen om alles te controleren. De tickets klopten. De opstapkaarten ook. Tenminste, de drie opstapkaarten die we hadden gekregen. Rob vond het overigens helemaal niet erg dat er voor hem geen opstapkaart bij zat. “Dan blijf ik toch hier!” was zijn commentaar. Ach, we zijn toch maar even naar de balie gegaan en hebben voor hem ook nog een opstapkaart geregeld.

Onze vlucht vertrok mooi op tijd. We hadden raamplaatsen, en zo konden we nog een laatste blik werpen op het schitterende gebied waar we de eerste week hadden rondgereden. Las Vegas, de Grand Canyon, Canyonlands.... alles kwam – letterlijk in vogelvlucht – nog even voorbij. Daarna vlogen we het donker in, om het de volgende ochtend tegen 7 uur 's morgens in Engeland weer licht te zien worden.

Met de taxi gingen we terug naar huis. Waar de familie en de katten op ons zaten te wachten.